Brać przykład z Fiszki

„Graj... Będzie dobrze... Nie bój się... Dmuchaj...” Stary, mądry wuj puzon! Słowa wzruszającej piosenki się przypomniały: „Taka mała, a łzy takie ogromne...” Owszem, mały Staś, mała Emilia Daszkiewicz i jej ciężkie skrzypce, mała Michalina Dziedzic w cieniu góry wiolonczeli, mały Karol Sawa przy perkusyjnych dzwoneczkach jak dzwony, i mali ich koledzy i małe koleżanki na poduchach w środku foyer.

Wszyscy mali niby wymyślony przez Stuhra chłopczyk Kacperek, bohater smacznie zilustrowanej przez Bończę- -Stuhr książeczki Stuhra „Kto tam zerka na Kacperka?” Oni mali tak, a wokół wszystko duże jak dla Kacperka szafy z książkami w pierwszy raz widzianej od środka bibliotece. Właśnie tę przygodę wielką Stuhr i Bończa-Stuhr czytali dzieciom w niedzielę.

No i kto zerkał na zdumionego Kacperka? A był zdumiony, bo dostrzegł, że w wielu przeglądanych przezeń księgach brakuje stronic. Otóż – mysz zerkała, mysz o godnym biblioteki imieniu Fiszka, czyli mikra karteczka. Gdy Kacperek dorośnie, pewnie dowie się, że wielu pisarzy, może nawet i pan Stuhr, właśnie na takich papierowych prostokątnych drobinach pisali swe zmyślone historie.

Na razie Kacperek jest zdumiony, prawdę mówiąc – coraz bardziej zdumiony, bo Fiszka nie tylko zerka na niego, ona do niego mówi, i to jak pięknie! Tajemnica brakujących stron i cudnych recytacji myszy wyjaśnia się wreszcie. To Fiszka zjada zadrukowane kartki, ale zanim je przełknie – na pamięć uczy się uwiecznionych na kartkach zdań, a zdania to nie byle jakie. Frazy Brzechwy i Fredry, Chotomskiej i Śliwiaka, Samozwaniec i Kerna. I jeszcze tak miło dzwoniące w uszach wyliczanki: „Ele mele dudki”.

Co dalej? Czytaj tom Stuhra i Bończy-Stuhr, kto ciekawy. Trzeba brać przykład z Fiszki. Nie wstyd ci, koniu stary, żeś w tym roku, jako Polak rasowy, nic nie przeczytał, a byle mysz czyta codziennie? I nie bój się. Staś Maj posłuchał wuja puzona, nie zląkł się – i zatrąbił wybornie.