Chwila, czyli towar deficytowy

Oczywiście, że przez kilkanaście lat, bo już od tak dawna w Gdowie odbywają się takie spotkania - zaszły zmiany - co roku ktoś ubywa z tego grona, co roku też pojawia się ktoś nowy. Samotni, chorzy, ubodzy, ciężko doświadczeni przez los. Dla nich te wspólne posiłki często są jedyną formą świętowania i - co tu ukrywać - możliwością najedzenia się do syta „luksusowymi” daniami.

Ale w rozmowach z gośćmi na pierwszy plan wybija się coś innego: czekają na te spotkania, bo mają nadzieję, że znowu zobaczą swoich dawnych i nowych znajomych. Najbardziej cenią sobie to, że są wśród ludzi, że czują się docenieni przez księdza, wójta, dyrektora szkoły. Że śpiewa dla nich chór, że mogą usiąść razem przy pięknie udekorowanym stole, a młodzi ludzie z troską podają im kolejne dania. Że są przez kilka godzin w centrum zainteresowania.

Potem będą musieli wrócić do swoich domów, w których czasem czują się sami nawet wówczas, gdy dookoła pełno ludzi. Ale przynajmniej będą mieli co wspominać. Podobne odczucia ma wiele osób obdarowanych „Szlachetną Paczką”: często już sama wizyta wolontariuszy sprawia, że czują się dowartościowani. Tak samo cieszą się rodziny od wielu lat odwiedzane przez „Świętego Mikołaja” z niegowickiego gimnazjum i podopieczni wielu fundacji. Ale okazuje się, że często łatwiej siegnąć do kieszeni, niż podarować komuś chwilę swojego czasu. W dzisiejszym zalatanym świecie, kiedy wszystko robi się „na styk”, to nic dziwnego.

Wolny czas stał się najbardziej deficytowym towarem i niechętnie dzielimy się tym dobrem, zazdrośnie zastrzeżonym dla nas samych, ewentualnie najbliższej rodziny. Najwięcej mają go ludzie starsi, pod warunkiem, że ich wnuki zdążyły już podrosnąć i że są w miarę zdrowi. Nadzieja więc w seniorach.