Ciąża przedłużona, czyli w jaki sposób sarny chronią swoje przyszłe potomstwo

WIDEO: Krótki wywiad

Proszę sobie wyobrazić, iż zdecydowana większość, a może nawet wszystkie dojrzałe płciowo samice, są już w ciąży. Ba, niektóre z nich mogą lada chwila zafundować sobie drugie lub trzecie młode, choć starszak wcale nie przeszedł na świat, a nawet się nań nie wybiera.

Młode sarniątka pojawią się na początku maja lub nawet nieco później, gdy pogoda będzie najlepsza a jedzenia w bród. Gdyby stosować zwyczajne reguły rozwoju zarodkowego, to młode z letnich amorów (czyli ta pierwsza ciąża) przyszły by na świat późną jesienią. Zaś te z listopadowych czy grudniowych miłostek w końcówce lutego. Tak czy siak potomstwo byłoby skazane na śmierć z głodu i chłodu.

Sarny, jak i ich więksi kuzyni, jelenie wymyśliły coś co naukowcy nazwali diapauzą ciążową, lub bardziej swojsko, ciąża przedłużoną. Rozwój zarodka zostaje zatrzymany na wczesnym etapie dzięki mieszance hormonów. Samica nosi w macicy mikroskopijnej wielkości grudki komórek i prowadzi zwyczajne, czyli ciężkie zimowe życie. Czasami są to nawet dwa, czy aż trzy zarodki. I nie są to bliźniaki, lecz rodzeństwo pochodzące od różnych ojców.

Sarna może tak sterować przebiegiem ciąży, by poród koźląt nastąpił w najbardziej optymalnych warunkach. Naukowcy nie dadzą sarnom spokoju. Mechanizm przedłużonej ciąży może być przydatny do ochrony ginących gatunków jeleniowatych, czy nawet komercyjnej hodowli bydła.