Coś pozostanie

Grzegorz Miecugow: SWOJE WIEM

Te same cechy, które wyniosły polityka z Biłgoraju na wierzch, spowodowały też jego klęskę. Tymi cechami są – niewątpliwa inteligencja Palikota, jego pasja polemiczna, wyrazistość i skłonność do przesady oraz otaczanie się różnego rodzaju gadżetami. To wszystko wystarczyło do niezaprzeczalnego sukcesu, jakim było wprowadzenie do parlamentu 40 osób wcześniej przeważnie słabo znanych, i stworzenie w Sejmie trzeciej siły.

Oczywiście, w pewnym sensie Januszowi Palikotowi pomogła ogólna sytuacja polityczna, czyli fakt, że niechęć do polityki i polityków z roku na rok rośnie. To dlatego PJN, które miało kilku dobrze rozpoznawalnych liderów, w wyborach przepadło. Wyborcy nie widzieli jasnego powodu, dla którego mieliby popierać polityków z tego ugrupowania, skoro nie było jasne, czym PJN różni się od PO czy PiS. Janusz Palikot i jego ludzie różnili się, dawali złudną szansę na zmianę. Z badań wynika, że złudzeniu temu ulegli przede wszystkim ludzie w wieku 25–30 lat, czyli młodzi, którzy w 2007 roku ulegli innemu złudzeniu, czyli wierze w to, że PO jest partią zdolną pozytywnie zmieniać kraj.

Po kilkunastu miesiącach, jakie dzielą nas od wyborów, okazało się, że pasja polemiczna i skłonność do polemik oraz urządzanie happeningów to nie jest to, czego wyborcy oczekują od polityki. (Dla porządku dodam, że wyborcy nie widzą większego sensu w zwarciu PO i PiS). Na moje oko spadek notowań Ruchu Palikota zakończy się rozpadem ugrupowania. Chociaż mogę być wdzięczny politykom tego ruchu za wprowadzenie do publicznej dyskusji tematów, których wcześniej tam nie było. Myślę o roli Kościoła w państwie, o represyjności państwa wobec palących marihuanę, czy też o naszej obojętności wobec wykluczanych. Coś po Ruchu Palikota pozostanie.