Czy nauczyciele mają szanse wygrać?

I ten efekt jest coraz bardziej widoczny. Kolejne szkoły wycofują się z akcji protestacyjnej, rady pedagogiczne liceów i techników zbiorą się w tym tygodniu, by sklasyfikować maturzystów, więc i egzaminy maturalne się odbędą.

Dziś na strajk nauczycieli patrzy się tylko z dwóch stron. Z jednej są ci, dla których taka forma protestu w oświacie jest niedopuszczalna, którzy uważają, że strajkujący nauczyciele sprzeniewierzają się powołaniu, a rodzice dzieci, które od wielu dni niczego się nie uczą, powinni wystąpić z pozwem zbiorowym i żądaniem odszkodowania za brak nauki i opieki nad dziećmi. Po drugiej stronie barykady są zwolennicy tezy, że tylko radykalne i dotkliwe dla innych metody mogą zmusić rządzących do poważnego podejścia do postulatów nauczycieli, nie tylko płacowych. I że strajk powinien trwać aż do skutku.

A między tymi skrajnościami są nauczyciele. Od jednego z nich usłyszałem, że od samego początku wiedział, że strajk skazany jest na porażkę i że czuł się jak powstaniec warszawski, który wie, że podejmuje walkę w słusznej sprawie, ale szybko uświadamia sobie, że to jedynie sprawa honorowa. Drugi stwierdził, że trudno sobie było wyobrazić, by wychowawca klasy maturalnej, opiekujący się uczniami przez ostatnie trzy lata, teraz ich zostawił i odmówił ich sklasyfikowania. A trzeci nie krył, że musi przerwać strajk, bo boi się utraty nawet tych marnych pieniędzy, które ma teraz.

A okrągły stół oświatowy proponowany przez PiS? A podwyżki obiecywane przez obecną opozycję? To wszystko dzieje się obok nauczycieli, uczniów i rodziców. To amunicja wystrzeliwana z obu stron, która na pewno nie prowadzi nauczycieli do zwycięstwa.