Dość liderów

Z początku było to prawie niezauważalne, wszak PO na początku miała trzech przywódców, a jeżeli do tego doliczyć jeszcze Rokitę, to nawet czterech, ale w 2005 roku, gdy wybieraliśmy prezydenta i parlament, Płażyński i Olechowski byli już w cieniu.

Jeszcze rok temu sytuacja była dosyć klarowna, w partii rządzącej był Donald Tusk, a za nim była pustka, a w głównej partii opozycyjnej był Jarosław Kaczyński, za którym rozpościerała się czarna dziura. Ale dziś, na trzy miesiące przed wyborami prezydenckimi, i na dziewięć przed parlamentarnymi, Donald Tusk jest w Brukseli, a Jarosław Kaczyński nie wiadomo gdzie. Liderów obu partii próbują zastąpić Ewa Kopacz i Andrzej Duda.

Czy pani premier się to uda? Nie wiem. Po serii katastrofalnych błędów, z przegranym z górnikami konfliktem na czele trochę się otrząsnęła, i otoczyła się nowym sztabem doradczym, na pierwszy rzut oka lepszym niż otoczenie poprzednie. Ale to, czy Michał Kamiński na dłuższą metę będzie dla pani premier wzmocnieniem, czy obciążeniem, jest pytaniem bez odpowiedzi. A zza pleców Ewy Kopacz uśmiecha się radośnie Grzegorz Schetyna.

Jest też pan prezydent, który – jeżeli wygra w pierwszej turze – może być numerem jeden w PO. Udane oficjalne otwarcie kampanii wyborczej przez Andrzeja Dudę oraz pojawiające się coraz częściej głosy sugerujące, że czas na zmianę w PiS, na pewno dają do myślenia Jarosławowi Kaczyńskiemu. Dla mnie, jako dla obywatela, to dobre wiadomości. Odejście z centrum polityki tak Tuska, jak i Kaczyńskiego byłoby odświeżające. Spór polegający na tym, że dwaj panowie się nie lubią, był naprawdę jałowy.