Felieton Grzegorza Tabasza. Legenda o ognistym płazie

Wrzucona do ognia ma natychmiast płomienie. Trudno uwierzyć w to uwierzyć, ale powszechnie wierzono, iż salamandry nie rodzą się jak inne płazy w błocie, lecz wypełzają z ognia niczym Feniks z popiołów. Jeszcze niedawno starsi mieszkańcy Beskidów przestrzegali młodzież przed paleniem ognisk w lesie, bo mogła z nich wyleźć trująca gadzina. Salamandra jak każda żywa istota przed żarem czy dymem będzie uciekać. Jeśli tylko zdoła. Fascynuje mnie mechanizm powstania legendy. Płazy mają zwyczaj szukania schronienia w stosach drewna. Szczególnie w takich leżących dłużej pod gołym niebem. Mieszkają tam dzień, dwa. Bywa, że na kilka tygodni. Przyciąga je miły cień i wilgoć. Pewnie ktoś kiedyś wrzucił naszpikowane salamandrą polano do czeluści paleniska. Zaskwierczało, zasyczało i nim płomienie spopieliły zwierzaka, narodziła się legenda. Nie na darmo starożytni Persowie nazwali ją smokiem żyjącym w ogniu. Opalane drewnem kominki są w modzie. I kto wie, może czarno – żółty płaz trafi na waszą posesję z drewnem opałowym. Na wszelki wypadek sprawdźcie dokładnie przygotowane do spalenia drewno. Szkoda by było rzucić chronionego stwora na pastwę płomieni.