Felieton Grzegorza Tabasza. Wyhodować żmiję na własnym łonie

W nadrzecznym lasku zwany m łęgiem znalazłem kępę dzikiego chmielu. Pnącze pospolite w całym kraju, nic nadzwyczajnego. Ot, znany surowiec leczniczy i składnik pienistego napoju, którego nazwy wymienić mi nie wolno. Coś mnie podkusiło, by posadzić roślinę w ogrodzie. Pasowała mi do koncepcji dzikiego, trochę zapuszczonego zakątka, gdzie wcześniej nasadziłem dzikie krzewy. Kruszynę, trzmielinę, szakłak i berberys. Na wszelki wypadek wykopałem trzy sadzonki, jakby któraś miała nie przeżyć przenosin. To był błąd. Nie uschły. Chmiel pokrył długimi, kilkumetrowymi pędami wszystkie drzewa i krzewy. Jesienią obsychał i brzydkie resztki trzeba było ręcznie zrywać. Jakby mu było mało, płożył się po ziemi pełznąc do owocowych drzew. Tego już było za wiele. Naziemną ekspansję opanowałem kosiarką tnąc go bezlitośnie równo z trawą. To, co zostało w zaroślach było bardziej oporne. Nie zwróciłem uwagi i niebacznie posadziłem okazy męskie i żeńskie. Chmiel jest dwupienny i do wydania nasion potrzebuje męskich i żeńskich osobników. Nasiona wpadły do ziemi i co rusz lokalizuję nowe okazy. Zostawiłem jeden, męski okaz. Może się przyda. Niegroźny w kwestii nasion, ale nauczony doświadczeniem kontroluję okolicę.