"Gra dla dwojga"

Fot. UIP

Istotnie, miała ostatnio pewien regres w swojej wielkiej karierze i kilkuletnią nieobecność w kinie. Nie wydaje mi się jednak, aby "Gra dla dwojga" była aż triumfalnym powrotem. Oczywiście Roberts gra tutaj doskonale, ukazując sprzeczności swego talentu - patrz scena spontanicznego śmiechu i scena statyczna ze zgaszonym wyrazem twarzy podczas przesłuchania pracownicy biurowej. "Połączenie zwyczajności i niezwykłości" - pisze krytyk.
20 lat po debiucie i 41 lat życia, wiek niebezpieczny dla aktorki w typie "dziewczyny z sąsiedztwa". Pozostał nieskalany, "firmowy", szeroki uśmiech i witalna dzielność w pokonywaniu przeszkód. Mówi o sobie: "Skończyłam czterdziestkę i świetnie wyglądam!". Stała się gwiazdą w dawnym stylu i pierwszą kobietą w Hollywood, która za rolę zainkasowała 20 milionów dolarów. Publiczność pokochała ją jako królową romantycznej komedii ("Pretty Woman"), ale Oscara otrzymała za kreację bojowniczki o sprawy społeczne ("Erin Brockovich"). Teraz jest agentką CIA w romansowym starciu z agentem brytyjskiego wywiadu Clivem Owenem ("Bliżej"). Oboje porzucają swe dotychczasowe funkcje i przerzucają się na szpiegowską działalność w interesie dwu konkurencyjnych korporacji. Zastanawiam się, co w koncepcji autora scenariusza i zarazem reżysera Tony'ego Gilroya ("Michael Clayton") miało mieć pierwszeństwo - czy wątek sercowy, czy też obraz stosunków w kosmetycznych firmach, walczących ze sobą o patent na wyrób szamponu lub kremu? Czy perypetia miłosna miała urozmaicić poczynania producentów, czy odwrotnie - stanowić miały one tylko tło dla uczuciowych emocji pary zakochanych? Obie te warstwy przenikają się nawzajem przy dość męczącym burzeniu chronologii wydarzeń.
Jednym słowem brakuje równowagi. O ile rywalizacja związku dwojga bohaterów realizuje się w długich, lecz szybkich, zabawnych i wyrafinowanych dialogach, o tyle rywalizacja w świecie biznesu przebiega niezbyt czytelnie i niezbyt interesująco. W technicznych detalach aż prosi się o wyraźniejsze zacięcie ironiczne i satyryczne. Dyrektorzy biorą się za łby w grze o duże pieniądze, kochankowie natomiast prowadzą własną grę dla dwojga o miłość. Fabuła zyskuje pod koniec na wartkości akcji, ale jej zwroty nie zmniejszają wrażenia, że trwa to za długo, a intryga jest przekombinowana. Chyba zawinił reżyser. Ale Julia Roberts jest wobec niego nielojalna. Opowiada: "kiedy Tony Gilroy przyszedł do mnie do domu i usiadł w kuchni, zaczęliśmy długą rozmowę. Pamiętam, że powiedziałam mu, że jeśli na planie będzie takim samym facetem, jak ten, który siedzi w mojej kuchni i rozmawia ze mną, to wchodzę w to. Zgodził się i okazało się, że nie kłamał. Do dziś pozostał tak samo fajnym facetem". Julia Roberts nie wystąpiła triumfalnie w jego filmie, jak już wspomniałem, pewnie ze względu na zawikłaną konstrukcję "Gry dla dwojga", ale odniosła sukces i nadal nas czaruje swym osobistym urokiem i wielostronnym aktorstwem.
Czy chcieliby Państwo może paru danych z jej prywatnego życia? Ma troje dzieci i jest bardzo rodzinna w małżeństwie z operatorem Danielem Moderem po kilku burzliwych związkach z poprzednimi partnerami. W pracy kieruje się instynktem. Została zauważona w "Mystic Pizza" (1988), za następne "Stalowe magnolie" otrzymała Złoty Glob i nominację do Oscara. Z początkiem lat 90. przeszła załamanie nerwowe, lecz wróciła z powodzeniem w "Raporcie Pelikana". Jej droga artystyczna wiodła - poza wymienionymi już najatrakcyjniejszymi tytułami - poprzez pozycje błahe, jak "Mój chłopak się żeni", "Mary Reilly" czy "Wojna Charliego Wilsona" do "Uśmiechu Mony Lizy" (czyli zniewalającego uśmiechu Julii Roberts).