Grzebyk z grobu pod Bykownią

Leszek Długosz: Z BRACKIEJ

Właśnie po latach starań otwarto… Czy to właściwe słowo? Raczej więc – urządzono, udostępniono pod Bykownią na Ukrainie, cmentarz. Jeszcze jeden spośród tzw. polskich cmentarzy katyńskich. Lepiej tak. Niech mówi. Niech przypomina i nakłania myśli wszystkich odwiedzających to miejsce kaźni…

Przypominam więc dziś, dawniejszy mój wiersz. Niech też i dziś mówi… Za mnie – lecz pewny jestem i za Tych, którzy znają historię owej pamiątki. (Dowodu w sprawie). Bo dosłownie, ów ułamek rzeczy przez archeologów wydobyty z grobu – kawałek grzebyka pokryty polskimi nazwiskami… ów ułamek rzeczy dziś woła głośniej? Jak wołają guziki katyńskie, szczątki spod Smoleńska… Woła, powiadam, i przecież wiem – wobec kogo? I kto chce słyszeć dziś jeszcze taki głos? Ale on woła, jak wszystkie, choćby i po latach, rozkopywane groby wołają. Domagające się niczego innego i nie więcej, jak tylko, i aż tylko, poświadczenia prawdy.

NA GRZEBYK Z GROBU POD BYKOWNIĄ

Niepojęte niezbadane losy

I niepojęta nieuciszona siła

Tego krzyku

– Strzałem łopatą butem

Uciszonego

Zadeptanego

W niepamięć wrzuconego

Ułamku rzeczy, drobino plastiku

Mojego narodu relikwio święta

– Grzebyku z grobu pod Bykownią

Z mogiły, z chwili tamtej

Wydobyty…

Do kogo, o co – wołają dziś imiona

Na tobie wyryte

– W piach wtedy wołające?

Z dna poniżenia

Dłonią człowieczą podniesione

Wypowiedziane żywą wargą

Pomiędzy nas przywołane…

Szczątku znikomy i bolesny

– Grzebyku z grobu pod Bykownią

Na cud twojego zmartwychwstania

Zdumienia ile grozy niemej ile

Zbiegło się

– Otoczyło cię bezradnie…

Dalekie w czasie i w przestrzeni

I moje niech przed tobą zegnie się kolano

Gdy słowa moje też przed tobą

Do mowy dojść nie umieją…