I co dalej?

Władysław A. Serczyk: ZNAD GRANICY

Niegdyś inaczej bywało… Do północy siedzieliśmy przykładnie w domu, by wraz z mamą, jedyną z rodziców pozostałą przy życiu, powitać Nowy Rok. Ale potem!... Potem gnaliśmy na krakowskie zabawy, do lokali, restauracji i knajpek, gdzie towarzystwo padało już nosem na stoły, my zaś z młodzieńczą wręcz werwą (chociaż mieliśmy już pod pięćdziesiątkę) zaczynaliśmy tańce na nowo, powodując, że zaspane towarzystwo znowu raźnie zrywało się do czynu. Do domu wracaliśmy dopiero nad ranem, pozdrawiając po drodze podobnych nam, dzielnych wojowników.

Jednak nawet dzisiaj, gdy ciężar spoczywający na naszych barkach powiększył się o przeszło ćwierć wieku, żal marnować tej nocy noworocznej, zwłaszcza że nie wiadomo, czy będziemy mieli jeszcze taką okazję. Elegancko ubrani (nie w rozczłapanych kapciach!), wyświeżeni, naperfumowani, uśmiechnięci (koniecznie!) siadamy przy świątecznie i kolorowo zastawionym stole, pamiętając o chłodzącej się butelce szampana, który winien wystrzelić o północy.

Na podręcznym stoliku leży wcześniej przygotowany stosik płyt z melodiami i piosenkarzami naszej młodości. Jutro z doborem muzyki nie będzie kłopotu, bo jak zwykle w południe każdego pierwszego stycznia oglądać i słuchać będziemy "na żywo” wiedeńskich filharmoników. I będzie jeszcze "noworoczny” obiad z rosołem z makaronem, daniem otwierającym kolejny koncert, koncert jedzenia. Może nawet spróbujemy zatańczyć? Dlaczego nie?

Mój Boże! Nowy Rok. Wypada myśleć o przyszłości, a tu nie ona, lecz lata minione, atmosfera wspólnie z przyjaciółmi spędzanych wieczorów i nocy, stają jak żywe w naszej pamięci. I zwariowane, godzinami ciągnące się rodaków rozmowy!... Mamy upragnioną Rzeczpospolitą. Mamy wolność słowa i zgromadz