Kim są babcie i dziadkowie, a kim wnuki? Boomersi-dziadersi versus pokolenie „Z”

W słowniku slangu Miejski.pl czytam, że "dziaders" jest słowem rzekomo stosowanym przez młodzież, w rzeczywistości używanym przez uprzywilejowanych, kawiorowych, boomerów ze stolicy. Słowo "wymyślone przez feministki w celu piętnowania mężczyzn niepopierających bezkrytycznie tzw. praw kobiet". Masz babo placek! Bo w trochę ułomnej definicji (dziadersami mogą być też kobiety) pojawia się kolejne określenie, czyli "boomersi". O ile można przekonywać, że nie jest się dziadersem, o tyle boomersem jest każdy, kto urodził się między rokiem 1946 a 1964. Tak amerykańscy socjolodzy nazwali ludzi urodzonych w okresie baby boom, czyli powojennego wyżu demograficznego.

Życzenia na dzień babci i dziadka odbierali więc boomersi. Wedle portretów pokolenia to ludzie wierzący w autorytety. Jeśli jeszcze nie przeszli na emeryturę są cenionymi pracownikami: lojalni, niechętnie zmieniają pracę, potrafią łagodzić konflikty i bezinteresownie dzielą się doświadczeniem. Zazwyczaj są sceptyczni wobec nowych modeli rodziny, choć nie reagują histerycznie, gdyż pamiętają zmiany obyczajowe lat sześćdziesiątych. Wychowani na opowieściach o traumach wojny, boomersi cenią bezpieczeństwo i stabilność. Żywo interesują się polityką krajową i globalną, a ukształtowani w "epoce pisma", są przywiązani do myślenia analitycznego i przekonani, że problemy trzeba rozwiązywać z pomocą rozumu i wiedzy. Są bardzo pracowici – to ich pokolenie odbudowało polską gospodarkę ze zgliszcz, w jakich zostawił ją komunizm. Z jednej strony uważają, że sukcesy osiąga się ciężką pracą, z drugiej często podejrzewają, że trudno zdobyć bogactwo bez oszustw i znajomości i cwaniactwa. To ostatnie pokolenie, dla którego korzystanie z pomocy społecznej czy zasiłków jest sprawą wstydliwą.

Są na ogół babciami i dziadkami, nieżałującymi czasu i wysiłku dla wnuków. Ale znajdziemy też wśród nich postawy zgoła odmienne. Chcą korzystać z czasu wolnego, którego nigdy nie mieli, a nie zawracać sobie głowy wnukami mającymi przecież rodziców i szkołę. To babcie siedzące raczej w serialach Netflixa niż w kuchni i dziadkowie przedkładający Facebooka nad sprawdzanie zadań z matematyki.

A wnuki? Urodzeni po 1995 roku nazwani zostali pokoleniem „Z”. Nie pamiętają czasów bez internetu, ani Polski poza Unią Europejską. Podróże po Europie bez paszportu są dla nich oczywistością, podobnie jak świat w telefonie. Kilkoma kliknięciami kupują bilet na drugi koniec świata albo do kina, zamawiają jedzenie albo umawiają się na randkę. Martwią się ekologicznymi katastrofami i uważają za obywateli świata. Nie boją się nowych znajomości, mają wielkie plany, lecz nie zamierzają harować na posadach, które nie dają satysfakcji. Dziadkowie byli racjonalni, oni są emocjonalni. Wolą film od książki i Instagram od Facebooka, bo komunikują się głównie obrazkami, a nie tekstem. Nie mają kompleksów, lecz bywają sfrustrowani, bo stale porównując się z idolami, nie pojmują, czemu ich nie stać na wiele rzeczy. Mają mniej rodzeństwa i rzadko mieszkają blisko dziadków czy kuzynów. Wychowani w większym dobrobycie niż starsze pokolenia, niekoniecznie są zadowoleni. Konfrontowani z nagabywaniem reklam i "sukcesem" innych, często czują się niepełnowartościowi, nie mogąc sprostać oczekiwaniom stymulowanym hasłami „jestem tego warta” albo „każdy może realizować marzenia”. To pokolenie najbardziej narażone na depresje i zaburzenia lękowe. A jednak właśnie wśród nich pojawiły się tendencje do odrzucenia blichtru i wyścigu szczurów. Szukają rozpaczliwie ideału i wartości, choć są mniej religijni, niż starsi.

Chyba żadne wcześniejsze pokolenie tak bardzo nie potrzebowało dziadków, jak właśnie oni.

FLESZ - Oszuści podszywają się pod numer ZUS-u