Krajobraz po Saddamie, czyli "wolność”

Marek Kęskrawiec: EDYTORIAL

Dyktator miał być zagrożeniem dla świata na miarę Hitlera, posiadać arsenał broni chemicznej, pracować nad bombą atomową, kupować uran w Nigrze, współpracować z Al-Kaidą itp. Wszystko okazało się bujdą na resorach, którą opowiedziała nam spółka Bush – Powell – Blair, a my daliśmy się wciągnąć w awanturę, wysyłając do Iraku kontyngent i dumnie prężąc muskuły, wdzięczni, że Amerykanie dali Polsce dowodzić jedną ze stref okupacyjnych (nazywanych w nowomowie stabilizacyjnymi).

Zostawmy historię, spójrzmy na współczesny Irak. Czy mieszkańcom Bagdadu żyje się lepiej bez dyktatora? Na pewno tak. Jest jednak duże „ale”. Tylko we wtorek w Iraku w zamachach Al-Kaidy (która pojawiła się tam po upadku Husajna) zginęło 50 osób. Prześladowani za Saddama szyici dziś rządzą krajem i prześladują sunnitów, którzy krwawo się rewanżują, grożąc oderwaniem zachodu kraju. Ich reprezentant w niedawnym rządzie jedności wiceprezydent Tariq al-Haszimi musiał uciec z kraju, gdyż jest podejrzewany o zlecanie ataków na kolegów z władz.

Irak, nękany kryzysem, tysiącami zamachów, biedą, brakiem prądu, stał się krajem na granicy rozpadu. Amerykanie zaś stracili resztki autorytetu u Arabów, 800 miliardów dolarów wydanych na wojnę i 4,5 tysiąca poległych żołnierzy. Kto zyskał? Główny wróg USA, szyicki Iran, niegdyś ofiara napaści Saddama z 1980 r., dziś mający niesamowite wpływy we władzach Iraku. Republika ajatollahów zyskała również na usunięciu talibów od władzy w Afganistanie. Mało kto pamięta bowiem, że swego czasu talibowie nienawidzili irańskich szyitów bardziej niż Zachodu. Taka jest mądrość polityki USA. Miejmy nadzieję, że polscy komandosi, szkolący się dziś w morderczych warunkach w Gujanie, nigdy więcej nie zostaną przez naszych polityków wykorzystani do idiotycznej awantury.