Krwawe „6”

PAP wydała komunikat o wykorzystaniu „uroczystości święta narodowego przez elementy reakcyjne do demonstracji przeciwko Rządowi Jedności Narodowej”. Całe szczęście „władze bezpieczeństwa publicznego rozproszyły faszystowskich demonstrantów”. Rządowe gazety doniosły o „Manifestacji Targowicy”, obarczając winą członków PSL. Potem było tylko gorzej.

A wcześniej? W 1846 r. wybuchła rewolucja krakowska, próba wywołania ogólnonarodowego powstania. Żałosna. 26 lutego zmierzający do opanowanego przez powstańców Krakowa austriacki pułkownik Benedek, przy wsparciu polskich chłopów, pokonał powstańczy oddział, a już 3 marca stanął na Rynku. Skutki? Koniec Wolnego Miasta Krakowa, wyroki śmierci, zsyłki.

Powstaniu towarzyszyła rabacja galicyjska, której najsłynniejszym przywódcą był Szela, wspominany wciąż ciepło przez część działaczy chłopskich. Scenariusz napisali Austriacy: rozsiali plotkę, że szlachta chce wybić wszystkich chłopów, ciemiężony a ciemny lud to kupił i odpowiedział rzezią panów, w tym wielu powstańców.

90 lat później, już w wolnej Polsce, doszło w Krakowie do „krwawej wiosny”. Po trwających od początku marca 1936 r. strajkach robotników policja spacyfikowała załogę zakładów gumowych „Semperit”. Pięć pracownic zostało ciężko rannych, jedna poroniła. Wybuchł strajk, 23 marca ulicami Krakowa przemaszerowało 20 tysięcy robotników. Policja otworzyła ogień „do komunistów”. Zginęło 8 osób, kilkadziesiąt zostało rannych.

Partia Razem, z Fundacją na rzecz Socjalnej Demokracji i Krakowskim Chórem Rewolucyjnym, czczą dziś rocznicę tego wydarzenia. „Walka robotników o godne warunki pracy ma w Polsce długą historię. I trwa” - tak zapraszają pod Pomnik Czynu Zbrojnego Proletariatu Krakowa.

A my mamy znowu rok z „6” na końcu. I „ryje”. I marsze przeciwko rządowi jedności. I „komunistów”. I „Targowicę”. I gniew ludu. Czegośmy się z dziejów nauczyli? I kto pisze scenariusz?