Lokator pod lupą

Dodatki przyznawane są na sześć miesięcy i wpłacane na konto zarządcy nieruchomości

Dopłaty mogą otrzymywać osoby mieszkające: w lokalach, do których przysługuje im spółdzielcze prawo - własnościowe lub lokatorskie; w lokalach mieszkalnych znajdujących się w budynkach stanowiących ich własność i właściciele samodzielnych lokali mieszkalnych. Uprawnieniami objęte są również osoby: mające tytuł prawny do zajmowanego lokalu mieszkalnego i ponoszące wydatki związane z jego zajmowaniem, np. zajmujące lokal na podstawie umowy użyczenia; mieszkające w lokalu bez tytułu prawnego, oczekujące na przysługujący im lokal zamienny albo socjalny. Gmina może przyznać dodatek mieszkaniowy na podstawie tylko jednego tytułu prawnego do lokalu. Aby otrzymać dodatek, jeśli spełnia się ustawowe wymagania, należy wypełnić stosowny

wniosek

(formularze wniosku znajdują się we właściwym dla miejsca zamieszkania urzędzie gminy). Sprawami dodatków mieszkaniowych zajmują się w niektórych miejscowościach ośrodki pomocy społecznej i one też wydają formularze wniosków.
Wypełniony poprawnie wniosek musi być potwierdzony przez administrację domu lub mieszkania, które zajmuje wnioskodawca. Właściciele domów jednorodzinnych dołączają do wniosku zaświadczenie potwierdzające powierzchnię użytkową i wyposażenie techniczne budynku. Zaświadczenia wystawiają organy nadzoru budowlanego wydające pozwolenia na budowę. Właściciel domu jednorodzinnego musi też dołączyć do wniosku rachunki dotyczące wydatków na utrzymanie domu.
Oprócz wniosku gminie trzeba również przedstawić informację o uzyskiwanych miesięcznych dochodach (za ostatnie 3 miesiące, sprzed daty złożenia wniosku). Dokumenty takie wnioskodawca ma obowiązek przechowywać przez trzy lata od dnia wydania decyzji o przyznaniu dodatku mieszkaniowego. W niektórych przypadkach zdarza się, że pracownik urzędu gminy żąda od wnioskodawcy złożenia oświadczenia,

pod rygorem odpowiedzialności karnej,

o stanie jego i innych członków gospodarstwa domowego (dane dotyczące posiadanych ruchomości i nieruchomości oraz zasobów pieniężnych). Niezłożenie takiego oświadczenia jest podstawą do wydania decyzji o odmowie przyznania dodatku mieszkaniowego.
Pracownik gminy, zanim podejmie decyzję o przyznaniu dodatku, ma również obowiązek przeprowadzenia wywiadu środowiskowego dla sprawdzenia, jaki jest faktyczny stan majątkowy wnioskodawcy oraz jakie są jego warunki bytowe. Powinien także sprawdzić, jaka jest faktycznie liczba osób wchodzących w skład gospodarstwa domowego wnioskodawcy. Jeżeli uzna, że istnieje rażąca dysproporcja między faktycznym stanem majątkowym wnioskodawcy, ustalonym w wyniku wywiadu środowiskowego, a dochodami zadeklarowanymi we wniosku, jest to również podstawa do wydania decyzji o odmowie przyznania dodatku mieszkaniowego.
Podstawą odmowy może być także stwierdzenie, że gospodarstwo domowe wnioskodawcy składa się z mniejszej liczby osób niż wynika to ze złożonej deklaracji. Wnioski składa się w urzędzie gminy, miasta lub miejskim ośrodku pomocy społecznej.
Decyzja w sprawie dodatku powinna zapaść w ciągu miesiąca. Dodatki są przyznawane na sześć miesięcy i wpłacane na konto zarządcy nieruchomości. Pomoc państwa w formie dodatku mieszkaniowego udzielana jest osobom, których

średni miesięczny dochód

przypadający na jednego członka gospodarstwa domowego nie przekracza 175 proc. kwoty najniższej emerytury w gospodarstwie jednoosobowym i 125 proc. tej kwoty w gospodarstwie wieloosobowym. O dodatek może się jednak ubiegać osoba, której dochód na jedną osobę w gospodarstwie domowym jest większy od wyżej wymienionych, lecz tylko w przypadku, gdy kwota tej nadwyżki nie przekracza wysokości dodatku określonego przez gminę. W takiej sytuacji przyznany przez gminę dodatek mieszkaniowy zostanie obniżony o kwotę nadwyżki. Dochody brane pod uwagę muszą być dochodami brutto - bez odliczania od nich podatku.
Zgodnie z ustawą, dochodem są wszelkie przychody, po odliczeniu kosztów ich uzyskania oraz po odliczeniu składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe. Do dochodów nie wlicza się natomiast: dodatków dla sierot zupełnych; jednorazowych zapomóg z tytułu urodzenia się dziecka; dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu urodzenia dziecka; pomocy w zakresie dożywiania; zasiłków pielęgnacyjnych; zasiłków okresowych z pomocy społecznej oraz jednorazowych świadczeń pieniężnych i świadczeń w naturze z pomocy społecznej; dodatków mieszkaniowych. Dodatkowo, od 9 lutego 2007 r. do dochodu, od którego zależy przyznanie dodatku mieszkaniowego, nie wlicza się świadczeń pomocy materialnej przyznawanych uczniom, np. stypendiów socjalnych lub naukowych. Do kategorii tej nie zalicza się jednak świadczeń pomocy materialnej przyznawanych studentom, które trzeba zaliczyć do dochodu gospodarstwa domowego.
Przy wydawaniu decyzji o przyznaniu dodatku mieszkaniowego gmina uwzględnia kwotę najniższej emerytury, która obowiązuje w dniu złożenia wniosku. Wysokość tej emerytury ogłaszana jest przez prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski. Wysokość najniższej emerytury podlega waloryzacji, wobec czego jest zmienna.
Dochód osób prowadzących gospodarstwo rolne ustala się na podstawie powierzchni gruntów w hektarach przeliczeniowych i przeciętnego dochodu z jednego hektara przeliczeniowego. Jego wysokość jest ogłaszana przez prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Przyznanie dodatku mieszkaniowego uzależnione jest również

od wielkości lokalu.

Przy ustalaniu powierzchni użytkowej bierze się pod uwagę wszystkie pomieszczenia: pokoje, kuchnie, spiżarnie, przedpokoje, alkowy, hole, korytarze, łazienki i inne pomieszczenia służące potrzebom mieszkalnym i gospodarczym. Do powierzchni tej nie wlicza się natomiast balkonów, tarasów, loggii, antresoli, szaf i schowków w ścianach, pralni, suszarni, wózkowni, strychów, piwnic i komórek na opał. W przypadku najmu lub podnajmu części lokalu mieszkalnego za zajmowaną powierzchnię użytkową gmina powinna uznać powierzchnię zajmowanych pokoi, wynikającą z umowy najmu lub podnajmu. (D.O.)