Na poligon, nie po chabry

Ryszard Niemiec/Preteksty/

Potencjał militarny Ludowego Wojska Polskiego, a nawet Układu Warszawskiego wzmacniałem przez całe lata siedemdziesiąte, by zakończyć odyseję po zielonych poligonach udziałem w armijnych manewrach "Tarcza 1980". Powtarzalność otrzymywania karty powołania daleko wykraczała poza częstotliwość szkolenia rezerwistów, co z jednej strony budowało dumę z powodu niezbędności w machinie obronnej kraju, a z drugiej rodziło znaki zapytania co do rzeczywistych intencji tak częstego (regularnie, co dwa lata) brania w kamasze.

Prawdę wyjawił mi dowódca IX Drezdeńskiej Dywizji LWP płk dypl. Mieczysław Śliwa, ale dopiero wówczas, gdy zapracowałem na status weterana służby i zostałem wytypowany na kandydata meldującego ministrowi obrony narodowej - gen. armii Wojciechowi J., gotowość rezerwistów do wymarszu w pole. Pułkownik kandydatury nie zatwierdził, informując, że moje wcielenie ma charakter karny i jest efektem polecenia pionu polityczno-wychowawczego Warszawskiego Okręgu Wojskowego.

Jego dowódca gen. dyw. Eugeniusz Oliwa w ten sposób postanowił zdyscyplinować felietonistę-rezerwistę, nazbyt obcesowo wypowiadającego się na łamach "Tempa" o poczynaniach działaczy i piłkarzy warszawskiej Legii - centralnego klubu armii. Do rozkazu na piśmie dodano telefoniczne zalecenie, opisujące charakter stawianych przede mną zadań ("przeczołgać w roli łącznika ogniowego czołgów w natarciu, tak żeby mu się woda w dupie zagotowała, a w butach krew!"). Kiedy dowódca "Drezdeńskiej", nieprzepadający za Legią, zdradził mi założenia resocjalizacyjne moich powołań, pojąłem w lot przyczynę afektu armii do pojedynczego podporucznika.

Aż do momentu zdjęcia z ewidencji Wojskowej Komendy Uzupełnień o Legii pisałem wyłącznie dobrze, albo nie pisałem wcale. Opłaciło się, bo już jako naczelny "Tempa" dostałem odznakę "Zasłużonego dla obronności kraju", jedyne odznaczenie, na które tak rzetelnie zapracowałem.

Z tej przyczyny dziś staję po stronie pana profesora (por.) Andrzeja Zolla w sporze z generałem Romanem Polko, byłym dowódcą GROMU. Profesor, jak najbardziej słusznie, proponuje frapujące rozwiązanie wielkiego problemu społecznego, jakim jest narastanie negatywnych skutków aktywności ruchu kibolskiego. Nie chce ich skazywać do więzień i oddawać w sferę oddziaływania kryminalistów, ale posyłać na poligony, gdzie pedagogika "przez nogi i dupę do głowy" zatrzyma w nich ciągoty ku złemu.

Jako wychowankowie Studium Wojskowego UJ i to w randze pomocników dowódcy plutonów, takich jak kpt. Stanisław Piasecki czy mjr Napoleon Proniewicz, mamy moralny obowiązek potwierdzać, sprawdzone na samych sobie, zbawienne walory ogólnowojskowej pedagogiki.