Poczet rektorów Uniwersytetu

an z Radochoniec (zm. 1450) pochodził ze szlacheckiej, możnej rodziny ze wsi Radochońce w pobliżu Mościsk, pieczętującej się herbem Nieczuja. Później jego rodzina przybrała nazwisko Wapowskich. Studia na Uniwersytecie w Krakowie Jan z Radochoniec rozpoczął w 1405 r. za rektoratu Jana Rzeszowskiego wpisując się jako: "Johannes Michaelis de Radochoncze". Wkrótce przeniósł się na dalsze studia do Pragi, gdzie w 1407 r. uzyskał bakalaureat artium. W roku następnym był już jednak w Krakowie, gdzie zdobył stopień magistra sztuk wyzwolonych.
     Możliwe, że już wówczas zaczął wykładać na Wydziale Filozoficznym, którego w 1416 r. został dziekanem. Po uzyskaniu magisterium artium rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym pod kierunkiem profesora Jana Isnera. Kiedy uzyskał stopnie naukowe z teologii nie wiadomo. W znanych źródłach jako bakałarz teologii występuje po raz pierwszy w 1431 r. Stopień ten uzyskał najprawdopodobniej w czasie sprawowania po raz drugi urzędu rektora Uniwersytetu w Krakowie.
     Około 1434-1436 uzyskał na Uniwersytecie w Krakowie stopień doktora teologii. Stopień ten pozwolił mu objąć profesurę na Wydziale Teologii. Jan z Radochoniec był dwukrotnie wybierany rektorem Uniwersytetu Krakowskiego - w 1424 r. i 1431 r. jako magister artium i kanonik kolegiaty św. Floriana na Kleparzu. Najprawdopodobniej mowa rektorska zachowana w rękopisach Biblioteki Jagiellońskiej, a datowana na 1431 r., jest jego autorstwa. Wstępując ponownie na urząd rektorski Jan z Radochoniec wiele miejsca poświęcił zagadnieniu mądrości i miłości, których brak prowadzi do rozpadu zarówno małych społeczności, takich jak uniwersytet i wielkich, jak królestwa. Podawał przykłady niweczące jedność uniwersytecką jak: unikanie wpisywania się do metryki studentów, podziały wśród studentów wynikające z pochodzenia społecznego i narodowościowego oraz niezdyscyplinowanie żaków.
     Jan z Radochoniec był zapobiegliwym człowiekiem i dbał o godności i beneficja kościelne. W katedrze krakowskiej posiadał altarie św. Krzysztofa i św. Floriana. Miał także prebendę w kościele św. Wojciecha na krakowskim Rynku. W 1424 r. występuje w źródłach jako kanonik św. Floriana. W 1428 r. był prokuratorem kapituły św. Floriana i zarządzał dobrami tej kolegiaty. W latach 1434-1435 toczył spór ze swoim kolegą uniwersyteckim Mikołajem Kozłowskim o kanonię w kościele katedralnym w Krakowie. Sprawa ta zakończyła się dla Jana z Radochoniec pomyślnie i w końcu 1435 r. objął kanonię w katedrze krakowskiej. Jan z Radochoniec zmarł na początku 1450 r. Zajmowany przez niego dom kapitulny po jego śmierci przejął Jan Długosz. Jan z Radochoniec posiadał liczną i doborową bibliotekę. Kilkanaście rękopisów z jego zbiorów dochowało się do naszych czasów. W jego bibliotece znajdowały się dzieła filozoficzne, teologiczne i historyczne.
Zdzisław Pietrzyk
Fot. Tadeusz Duda