Rzeczy ważne i nieważne

Krzyżowski i Loga-Skarczewski FOT. WACŁAW KLAG

Paweł Głowacki: SALONY

A jeśli naukowcy ustalą, że gdy notował początek sonetu XXXI: "Pierś twoja jest bogatsza o serca odeszłe,/ Które, znaleźć nie mogąc, sądziłem zmarłemi;", jadł marchewkę - co ta rewelacja zmieni w cytowanych słowach?... Można tak pytać w nieskończoność. Można się łudzić, że jasne odpowiedzi na nieistotne zagwozdki wytłumaczą tajemnicę zdań genialnych. Lecz można też prolog "Kubusia Fatalisty..." Diderota sparafrazować i zapytać zwyczajnie: "A właściwie - po cóż wam to wszystko wiedzieć?"

Na ostatnim Salonie Poezji Radosław Krzyżowski i Wiktor Loga-Skarczewski czytali sonety Szekspira - od XXXI do LX. Kiedy się słuchało ich fenomenalności, tak właśnie - "fenomenalności", odpowiedź była oczywista: "Po nic! Idealnie po jasną cholerę nam to wszystko wiedzieć!" Po Szekspirze zostały słowa, których nigdy nie ogarniemy - to niech wystarczy. I niech wystarczy, że w słowach tych nie o słowa chodzi. Fenomenalność głośnej niedzielnej lektury Krzyżow-skiego i Logi-Skarczewskiego na tym polega, że to wiedzą.

Nie czytali słów, nie recytowali Sensów, Idei, Tez Miłości. Oni spod słów wyłuskiwali Demony Miłości, Widma nie do zdławienia przez czas. Od urodzin Szekspira mija lat 450, a w naszych żyłach zasadniczo nic się nie zmieniło. Jest - jak od zawsze było, do końca będzie - jak jest dziś. Nie składali więc liter do kupy, dbając o fachowość dykcji oraz profesjonalną intonację. Nie dziergali bezpiecznej makatki ze średniówek, pauz i innych przerzutni. Owszem, bywa w teatrach, że się zdania Szekspira - i nie tylko Szekspira - podaje na głos od słowa do słowa, stentorowo i wyraźnie, lecz wtedy jest, jak by się gardłem serwowało trupa. Ale nie w tę niedzielę.

Krzyżowski i Loga- -Skarczewski zeszli na dno zdań. Timbrem Szekspira, ciemnym niby brzmienia kontrabasu Grzegorza Piętaka, rozmawiali z sobą, szczypali się wzajem. Szydzili, ironizowali lub smakowali samotność. Wszystko, co chcecie. Nie czytali słów. Przez godzinę - czytali życie. Każde. Marchew nic nie miała do rzeczy.