Sporty bez filtra: Ale kino

Podnosimy się z kolan jeśli chodzi o kino historyczne, akcji, biograficzne, kręcimy coraz lepsze thrillery, komedie, dramaty obyczajowe, podjęliśmy ostatnio nawet heroiczną, choć na razie bardzo nieudaną, próbę zmierzenia się z filmem katastroficznym. A sportowa fabuła to gatunek u nas wymarły.

W amerykańskim kinie to segment stały i dopieszczany, pełen arcydzieł, niekoniecznie opartych na schemacie „skazany na porażkę sportowiec bierze się w garść i na końcu wygrywa”. W Polsce przez ostatnie 25 lat powstały, jeśli dobrze liczę, dwa filmy (dokumenty to inna para kaloszy), które od biedy mogłyby podpadać pod tę kategorię. „Sześć dni strusia”, z koszykarzem Adamem Wójcikiem, było tak złe, że podczas seansów widzowie próbowali przy pomocy popcornu i kubka z colą odbierać sobie życie, z reguły bezskutecznie. Drugi film był o niebo lepszy - „Boisko bezdomnych”.

Poza tym pustynia, nie udało się nawet zrobić kontynuacji „Piłkarskiego Pokera” (1988), choć od lat się o tym mówiło. Tematów tymczasem jest w bród, również na kino wybitne. Tradycje też są. „Jutro Meksyk” (1965) z Cybulskim (o trenerze skoków do wody), „Bokser” (1966) z Olbrychskim, „Ściana czarownic” (1966) o narciarstwie (dublerami byli alpejczycy z polskiej kadry), „Ostatnie okrążenie” (1977) o Kusocińskim, „Zaczarowany rower” (1955) o Wyścigu Pokoju, „Klincz” (1979) o brudach świata boksu, „Wielki bieg” (1981), „Rekord świata” o pływaku, który po wypadku startuje w zawodach dla niepełnosprawnych (1977 rok!), był nawet film o rajdach - „Czekam w Monte Carlo” (1969).

Wychodzi na to, że dziś scenarzyści i reżyserzy to wyłącznie ci, którzy mieli zwolnienie z WF-u. A gdyby tak Wojtek Smarzowski wziął się za temat polskiej piłki, MMA, boksu, za cokolwiek… Złote Lwy gwarantowane!