U fotografa

Niektóre miejsca, niektóre okoliczności wymagają szczególnego stroju. Oczywiście niedzielna msza, ale także teatr, do którego chodziło się rzadko i - jeżeli tak można powiedzieć - solennie, z namaszczeniem, z oczekiwaniem nadzwyczajnych przyjemności i z wypiekami na twarzy. Kino nie budziło takich emocji. Kino było plebejskie, nawet z lekka chamskie. Publiczność wyła, śmieciła, rzucała ogryzkami, a kiedy na ekranie trwał pocałunek (a trwał krótko i zdarzał się rzadko), gwizdała i wydawała rytualny okrzyk: - Te, puść to ciało. W teatrze było świątynnie, kościelnie, chociaż i tu zdarzały się niekiedy przedziwne stroje. Kiedyś w najbardziej reprezentacyjnym teatrze Krakowa, wśród złoceń i pluszowych czerwieni zobaczyłem szare waciaki. Najzwyczajniejsze pikowane kufajki, powszechną wówczas roboczą odzież. Tym razem waciaki były nowiutkie, wprost z magazynu i nie wiadomo, czy na pomysł wystrojenia się w nie wpadli ich posiadacze czy też jakiś działacz w ten sposób chciał osiągnąć symboliczne zderzenie starego świata z nowym. Powstawała Nowa Huta i zatłoczonymi tramwajami wlewali się do Krakowa budujący ją robotnicy. Najczęściej można było ich spotkać w kinie "Młoda Gwardia" (kto jeszcze pamięta powieść pod tym tytułem, mieszczącą się w kanonie socrealistycznej literatury?) przy ulicy Lubicz. Jednak w kinie - jak się rzekło - i stroje, i zachowanie były dość swobodne...