Uparty jak słowik

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Samiec śpiewa, by przywabił partnerkę i wyznaczył terytorium. A że czasem głosy brzmią dla naszego ucha przyjemnie, to już wyłącznie skutek uboczny. Gdy w gnieździe pojawią się jaja i pisklęta, zwykle zapada cisza, bo po co kusił los, czyli ściągnął kunę lub kota. Tak właśnie zachowują się skowronki. Milkną jeden po drugim i już wiem, że w ukrytych na miedzy gniazdach pojawiło się nowe życie. Pewnym wyjątkiem jest słowik. Śpiewka doskonały, słynny i... wytrwały. Tuż za oknem mam dwa gniazda. Ich właściciele dają długie nocne koncerty, które bardzo sobie chwalę. Nic lepiej nie usypia, niż miłe trele wpadające przez otwarte okno. Moje słowiki koncertują także po południu, wczesnym rankiem. Bywa i tak, że, gdy słońce zakryje chmury w samo południe, też zaczynają śpiewał. Podobnie przed nadchodzącą burzą. Gdyby tak zsumował czas śpiewu (zakładam, że śpiewają całą noc, czego ze zrozumiałych przyczyn nie mam ochoty sprawdzał), to na zwyczajne ptasie życie zostaje im ze trzy, cztery godziny na dzień. Czyli wysiadywanie jaj, zdobywanie pokarmu dla piskląt, żywienie samych siebie. Nawet przy obfitości owadów, ilośł energii poświęcanej na koncerty wydaje się był bardzo duża. A bezpieczeństwo? Nawet dla niedoskonałych zmysłów człowieka lokalizacja gniazda słowików to łatwizna.
Wiem, u podstawy którego krzewu mogę spodziewał się gniazda, ale trzymam ciekawośł na wodzy, bo boje się, iż przepłoszone ptaki mogą porzucił młode. W okolicy roi się od kotów i kun. Nie wspomnę o innych drapieżnikach, które zmysły słuchu i wzrok mają znakomity i żyją z tego, co wypatrzą. Skoro jednak słowiki śpiewają, (choł nie powinny), a żyją, to pewnie tak ma był. Lub... są po prostu uparte.