Urok czasu, który płynie

Krakowska sztu(cz)ka. W galerii Nowohuckiego Centrum Kultury zobaczycie prace Bogny Becker zatytułowane „Znalezione”. Tytuł jest wymowny – artystka tego, co interesujące, czyli kształtu, koloru i znaczeń poszukuje tam, gdzie pozornie ich nie ma. W odpadkach metalu, w żużlu, w betonie.

Zarówno w rzeźbach jak i w fotografiach nurtuje ją odnajdywanie piękna. Wszystkie jej prace są metaforą. Pokazują upływ czasu, ślady zanikania, przeistaczania się w niepotrzebne. Są godzeniem się z przebiegiem dni, wychwytywaniem urody chwil. Pleśń czasu i erozja rzeźbią zupełnie nowe znaczenia. Trzeba je tylko dostrzec i docenić – zdaje się przekonywać artystka.

Bardzo trafnie zestawiono tu wielkoformatowe wydruki z rzeźbą. Pozwalają o sobie wzajemnie mówić, dopowiadają znaczenia. To, co najciekawsze, rozgrywa się w przestrzeni pomiędzy nimi.

To twórczość, która może się podobać, jest w duchu przeszłości i teraźniejszości – to bardzo dalekie echo tradycji polskiej sztuki, tego, co robili Władysław Hasior i Marian Kruczek, ale i trafia w dzień dzisiejszy, modę na sztukę ulicy i kulturę recyklingu. Tę wystawę daje się czytać na wielu poziomach. Ale poza wszystkim pozostaje propozycją bardzo interesującą wizualnie.

W galerii Pryzmat z kolei czekają „Kartki z Bestiariusza” Andrzeja Łukaszewskiego. Znany w środowisku krakowskim rysownik pokazuje swoje prace na papierze – i nie tylko. Jego fantastyczne stwory, lekkie prowadzenie kreski dyktowane wyobraźnią, robią wrażenie. Choć młodszy odbiorca, obserwujący to, co dziś dzieje się w rysunkowym świecie, uzna zapewne te dzieła raczej za „artystyczną archeologię” niż rzeczywistość świata spod znaku współczesności. Ale przyjrzeć się warto. Dodam jednak, że próba przeniesienia rysunków w świat obrazów wywiera słabsze wrażenie.

W Pałacu Sztuki w Krakowie otwarto z kolei wystawę „Przez pryzmat”. To przegląd prac laureatów konkursu Artystyczna Podróż Hestii, który powołano w 2002 roku. Interesujących nazwisk młodej sztuki tu nie brakuje. Można zaobserwować przemiany, jakie w pierwszym 10-leciu XXI wieku przechodzili młodzi twórcy. Odwracanie się od publicystyki na rzecz powrotu do wyobraźni (czasem niepokojącej) i zachwytu plastycznymi wartościami obrazu, jak kolor, faktura, kształt.

Oczywiście, jak na zbiorową wystawę przystało, z poziomem prac bywa różnie, zwłaszcza że są to prace twórców młodych, składających często dopiero obietnice. Ale mocnych akcentów nie brakuje. To nie miejsce, by omawiać wartość poszczególnych dzieł, ale Agnieszka Ledóchowska, Marcin Grzęda, Paulina Maksjan, Ewa Juszkiewicz, Marta Antoniak, Natalia Bażowska czy Łukasz Biliński to grono interesujących twórców. To nazwiska, które warto obserwować, zwłaszcza że często właśnie dzięki Artystycznej Podróży Hestii ich sztuka poszła dużo dalej niż to, co pokazywane jest na wystawie.

Mecenat niesie ryzyko, nie brak bowiem na tej ekspozycji i prac słabszych, nieciekawych, zupełnie przeciętnych. Ale dobrze, że są jeszcze tacy, którzy to ryzyko chcą podejmować.

PS Na koniec chciałem wspomnieć o wystawie, która otwarta została już jakiś czas temu w krakowskim MOCAK-u. Przez dyskusje, jakie wywołała i rozmiary prezentacji Władysława Hasiora właściwie ta wystawa pozostała w cieniu. Tymczasem jest bardzo interesującym głosem, nie tylko o społecznych powinnościach fotografii, ale przede wszystkim o pracy mistrzów aparatu, o konieczności wyboru z setek albo tysięcy zdjęć tych kilkunastu czy kilkudziesięciu, które zbiorą się w cykl. Mówię o „Wysiedlonych” Rune Erackera. Trzeba to zobaczyć!