W ciemię bity. Granice rasizmu

Bo jakby na to nie patrzeć, Polska granicy z Kongiem, Erytreą, ani nawet Syrią nie ma. Ci ludzie musieli skądś dojechać, dolecieć czy wręcz – jak twierdzi polska opozycja – dojść piechotą, po drodze przekraczając wiele innych granic. I jakoś nikt nie pyta o odpowiedzialność za to, co się z nimi działo po drodze, dlaczego żaden z krajów tranzytowych ich ugościć nie zechciał. I dlaczego Białoruś, która przecież wystawiła im wizy, teraz próbuje się swoich gości pozbyć. A co najważniejsze - dlaczego nikt nawet nie wspomni o odpowiedzialności wędrowców za własny los, za podjęte decyzje. Nie zapyta, dlaczego nie wybrali się do krajów bliższych im geograficznie, klimatycznie i kulturowo. Przecież nikt ich do wędrówki na Białoruś nie zmuszał, mogli udać się do Emiratów, Kataru bądź Kuwejtu. A twierdzenie, że postąpili tak z naiwności, głupoty bądź nieodpowiedzialności to przecież czysty rasizm.

Ostatnio w retoryce polskiej opozycji pojawił się nowy trend – bezrefleksyjne oskarżanie rządu o sprzedanie (głównie Murzynom) kilkuset tysięcy wiz. Jeśli opozycja upiera się, że to prawda, daje kolejny wyraz swemu rasizmowi. Bo przecież czymże innym, jak nie rasistowsko przypisywaną wspomnianym imigrantom

głupotą bądź naiwnością można tłumaczyć fakt, iż woleli płacić gangsterom tysiące baksów, leźć piechotą tysiące kilometrów, by na koniec wylądować na wczasach w zimnej i ponurej puszczy, na dodatek w wersji no inclusive.

A przecież, zdaniem Donalda Tuska, mogli spokojnie udać się do polskiej ambasady w - dajmy na to - Lagos i za parę stówek, najzupełniej legalnie(?), kupić kwit umożliwiający komfortowe przekroczenie granicy. Może nawet w wersji premium z czekającymi na nich na przejściu nastoletnimi aktywiszczami płci wszystkich z bukietami biało-czerwonych (no, raczej tęczowych) kwiatów…