Wierszowisko

Miniaturki pani Krystyny zawierają duży ładunek uczuć, nastrojów, emocji. Są rzeczowe, pozbawione patosu, za to nie pozbawione humoru. Tematem niektórych wierszy bywają krajobrazy podróżne. Wydała dotąd 3 tomiki: „Listy do Przyjaciela”, „Na przypiecku Nieba”, „Wiem że”.

Teraz pojawił się czwarty – „Widok z okna”. Poetka przysłała mi go w tych dniach. Spodobała mi się zarówno szata graficzna, jak i zawartość treściowa.

***

KRYSTYNA DZIURZYŃSKA

BUDAPESZT

Pewien Węgier co Szandor
Miał na imię
Chciał być moim narzeczonym
Tylko przez jedną zimę

Dunaj leniwie swoje wody toczy
Węgier złote góry obiecuje
Nie patrząc mi w oczy

A wieczorem
Orkiestra czardasza grała
Szampan lał się strumieniami
Ale się szczęście z pechem
Zamieniło miejscami

SCHYŁEK LATA

Jeszcze noc kusi zapachem
Pali się w oknie
Lampka pelargonii
To już wrotycze
pordzewiały lichtarze
Cicho i uroczyście odchodzi
lato

W sadzie brzemienna
śliwa postękuje
Łąki w kadzidłach mgieł
Odprawiają nabożeństwa
A w opłotkach jesień
Sposobi się pozować
malarzowi

PRZEPRASZAM ŻE ŻYJĘ

Przepraszam że żyję
I proszę bliskich o słowo
Dyżurującego lekarza
w szpitalu
Ściągam z łóżka
Swoimi dolegliwościami
Głaszczę psa sąsiadów
Bez pozwolenia
Jadąc autobusem
zajmuję dwa miejsca

A Ciebie Boże
Proszę abyś chociaż raz
Zabawił się w księgowego
I umieścił mnie
Na liście
zasługujących na miłość