Wiosenny miodek z mniszka

Nazwano go mniszek, bo osiągając dojrzałość żółty kwiatostan zmienia się w kulistą puchową kulę, po zdmuchnięciu której pozostaje „łysa główka”, przypominająca wygoloną głowę mnicha. Nazwano go również dmuchawcem oraz – ironicznie – męską stałością, bo puchowa kula rozwiewa się i niknie jak sen o szczęściu...

Mniszek to roślina lecznicza, zawiera m.in. związki trójterpenowe (gorzki smak), garbniki, kwasy organiczne, związki cukrowe (np. inulinę, inozyt), związki żywicowe i woskowe, śluzy, witaminy (A, B1, B2, C, D), sole mineralne (dużo potasu i magnezu); w kwiatach są flawonoidy, olejek lotny. Mniszek od wieków ceniony jest za właściwości żółciopędne, oczyszczające, przeciwcukrzycowe, poprawia też przemianę materii, wzmacnia układ naczyń krwionośnych i żołądek.

Polecany jest więc przy niedomodze wątroby, zakłóceniach układu żółciowego, w kamicy żółciowej, nerwicy żołądka, puchlinie wodnej, biegunkach, ischiasie, krwawieniach wewnętrznych. Kwiatki pobudzają m.in. czynności żołądka, działają żółciopędnie. Pomagają w niedomodze jajników, zapaleniu przydatków, krwawieniach macicznych i zaburzeniach miesiączkowania. Korzeń ma silniejsze działanie żółciopędne, oczyszcza, poprawia przemianę materii (polecany dla odchudzających się), pobudza czynności żołądka i wzmacnia organizm.

Stosowany jest w chorobach dróg moczowych, żółciowych, w zaparciach, miażdżycy, uporczywych wysypkach, trądziku młodzieńczym. Z liści mniszka można przyrządzić sałatkę, z ugotowanych z dodatkiem cukru kwiatów otrzymamy syrop o barwie, konsystencji i smaku zbliżonym do miodu, tzw. miodek majowy.

Z płatków z dodatkiem cytryny i cukru uzyskuje się też wino o miodowo-ziołowym bukiecie. Z mniszka możemy wycisnąć sok, przygotować napar lub odwar. Roślinę cenią sobie też pszczoły – miód mniszkowy, tak żółty jak kwiaty mniszka, zachowuje wszelkie jego niezwykłe właściwości.