Wspólna kanonizacja to radość i nobilitacja

Marek Kęskrawiec: EDYTORIAL

Przyznam się, że od początku nie rozumiałem tych dylematów części wiernych oraz hierarchów polskiego Kościoła katolickiego (bo miłośnicy Jana XXIII jakoś nie protestowali). Uważam, że Janowi Pawłowi II oraz nam wszystkim nad Wisłą nie mogło przydarzyć się nic piękniejszego od towarzystwa Jana XXIII. To jeden z najwybitniejszych przywódców katolickiej wspólnoty na przestrzeni nie tylko XX wieku, ale w całych jej dziejach.

Przygotowany przez niego w zawrotnym tempie Sobór Watykański II, z reformą liturgii i otwarciem na dialog z innymi wyznaniami –­ stał się kamieniem milowym w historii Kościoła i pozwolił mu stawić czoła wyzwaniom współczesnego świata.

Jan XXIII to także dobroć, poczucie humoru, a przede wszystkim zerwanie z trwającym dziesiątki lat zwyczajem, że papież nie opuszcza Watykanu. Na dodatek pierwszymi jego wizytami były podróże do rzymskiego szpitala dziecięcego oraz do... więzienia, na spotkanie ze skazanymi.

Czy coś to Państwu przypomina? Bo mnie postawa Jana XXIII kojarzy się z pontyfikatem Papieża Pielgrzyma, Jana Pawła II. I dlatego zamiast narzekać i dawać dowody megalomanii, powinniśmy być dumni, że dwie tak wybitne osoby bedą miały wspólną uroczystość, która stanie się być może najbardziej spektakularną kanonizacją współczesnego Kościoła.

Jednoczesne uhonorowanie obu papieży to nie ujma dla Papieża Polaka, ale nobilitacja. I na odwrót. Na dodatek odczarujemy datę 27 kwietnia. Dotychczas kojarzyła się nam ona z zawiązaniem w Petersburgu konfederacji targowickiej. Od przyszłego roku będzie to dla nas dzień ogromnej dumy i radości.