Wygrywa tylko jeden...

Znad Granicy

No cóż! Medycyna i chemia zrobiły w ostatnich latach kolosalny krok naprzód...
Przyznaję, że niewiele mnie to obchodziło i obchodzi. Na olimpijskie zmagania patrzyłem wobec tego z umiarkowanym zainteresowaniem, a generowany przez komputery wielki pokaz ogni sztucznych wraz z musztrą paradną kilku tysięcy młodych ludzi znudził mnie wielce. Od dawna było wiadomo, że widowisko w Pekinie udać się powinno. No i udało się...
Z występem naszej reprezentacji to już całkiem inna sprawa. Przyjąć trzeba do wiadomości, że w sporcie zawsze ktoś zwycięża i ktoś przegrywa. Bolesne dla niektórych rozczarowanie wynikało przede wszystkim z tego, że wielu uwierzyło w mocarstwowe treści oficjalnej propagandy, przekonującej, że Polska we wszystkim jest najlepsza na świecie, od polityki poczynając, a kończąc na piłce kopanej, rzucanej i odbijanej. Zapomniano, że fenomeny na miarę Małysza rodzą się raz na lat kilkanaście i, jak stało się to w innym przypadku, nie jest możliwe utrzymanie znakomitej formy przy jednoczesnym obrastaniu w tłuszczyk, co każdy mógł ujrzeć na nawet bardzo małym ekranie własnego telewizora.
Poza tym na świecie żyje kilka milionów dziewcząt i chłopców, którzy chcą być lepsi od swoich rówieśników. Chcą szybciej biegać, skakać wyżej i dalej oraz bić się skuteczniej bez względu na to, jaką formę walki wybrali. Dlaczego mają to być wyłącznie Polacy? Kłania się rachunek prawdopodobieństwa. W sporcie bywa bowiem tak, że wygrywa zazwyczaj tylko jeden. Liczba przegranych jest wielokrotnie większa.
Cieszmy się wobec tego ze zdobytych medali, bowiem ich ilość i jakość naprawdę uczciwie odzwierciedla pozycję sportu polskiego w świecie. Mnie to zupełnie wystarcza. Będę spokojniejszy i dzięki temu - mam nadzieję - zdrowszy.
WŁADYSŁAW A. SERCZYK