Zatruci abstrakcją

Tym razem pokazywane są „Zatrucia” Izabeli Chamczyk. Jak nazwa wskazuje, artystka chce na płótnach opowiadać historię choroby, złego samopoczucia, kłopotów zdrowotnych. Na wernisażu – jakby w kontrze do tematu – w wieczorowej sukni czekała na zwiedzających. Każdego, kto szeptem poprosił o rozmowę na temat konkretnego obrazu, raczyła opowieścią. Osobistą, wręcz intymną.

Te obrazy to bardzo interesujące abstrakcje, oparte na kontrastach. Z jednej strony zderzają się tu intensywne kolory – czerwienie z intensywnymi odcieniami błękitu, biele z granatami. Z drugiej strony – konkurują ze sobą faktury – gładkie powierzchnie z chropowatościami. To wszystko dobrze wpisuje się w tematykę tych prac. Zwały farby wyglądają niemal jak chorobowe narośla, rakowe nacieki. Mają w sobie ładunek fascynującego, lecz niebezpiecznego piękna. To bardzo interesująca propozycja wystawiennicza.

A w Nowohuckim Centrum Kultury – „Salon Malarstwa i rzeźby ZPAP okręgu krakowskiego”. Multum prac. Nie wdając się w szczegóły i pojedyncze wystawianie cenzurek, dobrze jest obejrzeć, jakich artystów dziś gromadzi związek, bo w wielu wypadkach – wbrew przekonaniu wielu – jest na co popatrzeć. Momentami bywa bardzo ciekawie. Ale mam też problem z tą wystawą. Problem natury ekspozycyjnej – w natłoku, wynikającym oczywiście ze szczupłości miejsca, nie wszystkie prace wypadają tak, jak na to zasługują.

Problematycznie też wystawiono niektóre rzeźby. W mieście, w którym jest tylu artystów dłuta, a wystawy tej sztuki pojawiają się stosunkowo rzadko, to trochę nieodpowiedzialne, by tak eksponować dzieła. Tracą na tym wszyscy: odbiorcy, którym nie jest dane w pełni docenić dzieła, jak i jego autorzy. Jestem ciekaw, czy wszyscy artyści w różnym stopniu z tej wystawy są zadowoleni.