Zofia Kus z Kobielnika skończyła 100 lat

Urodziła się jako szósta z jedenaściorga rodzeństwa. Szkołę podstawową ukończyła w Kobielniku jeszcze pod zaborem austriackim. Była bardzo zdolna i czytała dużo książek, przywożonych m.in. przez brata Wojciecha, studiującego filozofię na UJ. To dlatego myślała o karierze nauczycielskiej.
W 1920 r. przeżyła jednak śmierć dwóch braci. Najpierw Marcina, który jako 10-letni chłopiec zmarł podczas epidemii czerwonki, później na polu bitwy pod Wilnem zginął Wojciech, podporucznik. Po tych trudnych przeżyciach opiekowała się młodszym kuzynem w Mierzniu, a później pomagała wcześnie owdowiałej najstarszej siostrze w wychowaniu kilkorga dzieci.
Bieda i głód w latach 30. zmusiły ją do emigracji do Francji, gdzie wcześniej wyjechała starsza siostra Anna. Większość czasu na emigracji przepracowała w rodzinie francuskiej, niedaleko Nevers (ok. 100 km na południe od Paryża). Zajmowała się głównie gotowaniem, a niektóre przywiezione przez nią przepisy kulinarne do dziś znajdują uznanie. Po wojnie do przebywających we Francji Anny i Zofii Kus dotarł brat Tadeusz, wzięty do niewoli niemieckiej we Francji w 1940 r. (po kampanii wrześniowej przedostał się nad Sekwanę i wstąpił do tworzonego tam wojska polskiego). Do kraju wszyscy wrócili dopiero we wrześniu 1947 r.
Zofia Kus zajęła się głównie pomocą w wychowaniu dzieci, a później wnuków brata Władysława. Nie zaniedbywała również swoich zdolności kulinarnych, z jej umiejętności korzystały m.in. nauczycielki, mieszkające w tym czasie w Kobielniku na stancjach, którym przygotowywała posiłki. Do dziś z zainteresowaniem i troską śledzi losy swoich bliskich. W rodzinie znana jest z przemyślanych rad, którymi chętnie dzieli się, korzystając z bogatego życiowego doświadczenia.
Zapytana, co najbardziej utkwiło jej w pamięci, wspomina kilka dni z I wojny światowej, kiedy na przełomie listopada i grudnia 1918 r. przez Kobielnik przetaczał się front. Najpierw dotarli tam Kozacy na koniach, a później w sąsiedztwie ich domu pojawiali się w czasie bitwy żołnierze rosyjscy i austriaccy. Drugie wspomnienie to ucieczka aż do granicy hiszpańskiej po najeździe Hitlera na Francję w 1940 r.
Pani Zofia jest osobą bardzo religijną. Pamięta jak codziennie pokonywała kilka kilometrów, aby uczestniczyć w roratach czy w innych nabożeństwach w kościele w Wiśniowej. Zwraca uwagę na ogromne tempo życia w obecnych czasach. Żywo interesuje się polityką i mimo dolegliwości swego wieku nie traci pogody ducha. W dniu urodzin gratulacje i życzenia dostojnej Jubilatce oprócz rodziny złożył m.in. proboszcz wiśniowskiej parafii ks. Wacław Bednarz, wójt gminy Wiśniowa Julian Murzyn. Jubilatka otrzymała również listy gratulacyjne od premiera oraz wojewody małopolskiego. (ADOM)