Życie bociana upływa na ciągłych podróżach

Nic to. Na zachodzie kraju pojawiły się pierwsze stada gęsi, kaczek i innego śpiewającego drobiazgu. Tam jest jednak znacznie cieplej i wędrowcy przylatują z blisko położonych zimowisk.

Miano rekordzisty należy się jednak bocianowi białemu, który zimę przeczekuje aż w Afryce Południowej. Proszę zerknąć na mapę. Ponad dziesięć tysięcy kilometrów! Od nas ptaki odlatują w końcu sierpnia, by na początku grudnia osiągnąć afrykańskie pielesze. Potem czeka je niespełna dwumiesięczny wypoczynek i … zabierają się w podróż powrotną.

Lecą wzdłuż Nilu, nad Bliskim Wschodem, Turcją, by na początku marca dotrzeć do Polski. Jakby nie liczyć, to trwające kilka lat życie bociana upływa na ciągłych podróżach.

Zerknąłem w bociani rozkład lotów i kiedy piszę te słowa ptaki powinny być gdzieś nad deltą Nilu. Łatwo wytłumaczyć przyrodniczy sens ptasich wędrówek pełnych wysiłku.

Zimą nie mając u nas nic do jedzenia padłyby z głodu. Sztukę wędrowania opanowały jednak dzięki kolejnym zlodowaceniom. Lądolód ustąpił z terenów naszego kraju kilkanaście tysięcy lat temu. Wcześniej lodowa skorupa kilka razy zamieniała Europę w pustynię. Kto potrafił się wycofać, a ptaki potrafiły latać, mógł przeżyć.

Zmiany klimatu były na tyle powolne i rytmiczne, że spora ich część nauczyła się wędrować. Lodowca nie ma, a utrwalony w genach nawyk pozostał jako sposób na ominięcie zimy.