Barszcz Sosnowskiego niczym gaz bojowy

Ów barszcz rósł niebywale szybko, zawierał dużo białka i świniakom smakował wyśmienicie, co w prosty sposób miało wypełnić półki sklepów upragnioną żywnością. Sprawy szły w pożądanym kierunku, przynajmniej do pierwszych zbiorów, gdy okazało się, że kombajniści opryskani sokiem z barszczu doznali paskudnych oparzeń.

Jedyna wada rewelacyjnej rośliny: składniki, które pod wpływem promieni słonecznych działały na skórę niczym iperyt, bojowy gaz użyty w czasie I Wojny Światowej. Pomysł zarzucono. Barszcz Sosnowskiego rozplenił się po całym kraju, zaś dla przyrodników jest klasycznym przykładem gatunku inwazyjnego, którego po wypuszczeniu na wolność pozbyć się już niepodobna. Barszcz pojawia się w mediach tuż po kleszczach, komarach, żmijach i jadowitych insektach. Ostatnio przegrywa z pewnym wirusem, ale tylko na chwilę.

Zazwyczaj pod koniec wakacji, gdy roślina osiąga te swoje dwa metry, a medialny arsenał strachów świeci pustkami. Chwilę później w pole ruszają oddziały niszczące wroga. Wojenka kosztuje krocie, zaś barszcz niczym mityczna hydra odrasta i wciąż powraca. Przy okazji ofiarą krucjaty często pada bardzo podobny, zupełnie nieszkodliwy i chroniony arcydzięgiel litwor. To także surowiec na znakomity likier. Arcydzięgiel to już temat na następną historię.