Tabasz przyroda

W gruncie rzeczy to zwierz urodziwy. Cylindryczne ciało, trójkątna głowa, drobne uszy i zgrabny ogon. Półtorakilogramowe ciało kryje gęste futerko brązowej barwy, białe na brzuchu.

Oglądałem podejrzane tropy odciśnięte w zamarzniętym błocie. Duży pies czy wilk?

Narzekałem na brak gości i monotonię gatunkową w okolicach mojego karmnika, Sikorki, zięby, mazurki. Wreszcie pojawiła się on, krogulec.

Stary przebój Wojciecha Młynarskiego zanuciłem na świątecznym spacerze. Wszystko było jak w piosence. Setki białych ptaków nieco większych od gołębia. Tyle tylko, że dookoła ani ziarenka piasku. Ani odrobiny morskiej bryzy. I smaku soli na ustach.

Grubodziób, o którym opowiadałem to latający dziadek do orzechów. Żywe urządzenie do otwierania najtwardszych nasion.

Karmię ptaki już od miesiąca. Zwykle o tej porze gościłem wielogatunkowe tłumy.

Australia ma pecha do przybyszów z Europy. Przyjechali i zepsuli wiele rzeczy.

Szczególnie zimową porą. Z przeciętną wagą dziesięciu dekagramów, ma szalenie niekorzystny stosunek powierzchni ciała do objętości.

Przykro mi, ale choinka nie istnieje. Nigdzie. Nie uświadczy jej ani w naszych lasach, ani w borach, ani w żadnych puszczach świata.

Chiński wirus szaleje. Nie wiem, czy od sławetnego COVID-a groźniejszy nie jest bakcyl paniki i strachu, ale co tam. Przeżyjemy. Przed nami grypa, która dziwnym trafem zniknęła z czerwonych pasków serwisów informacyjnych…

Gdybym żył dwa, trzy wieki temu, to zbierając liście pod rozłożystym dębem zarobiłbym trochę grosza.

Pokłosiem niedawnego opowiadania o zimorodku było konkretne pytanie czytelnika o los ptaka w solidne zimy, gdy taflę wody skuje lód. Co może począć ptak żyjący z łowienia rybek?

Z dzikiego ptactwa wodnego mamy u nas liczne gatunki kaczek ze słynną (gdyż szalenie często widywana krzyżówką) oraz gęsi. Wielkie, solidnej budowy ptaki. Rzekłbym dostojne.

Zeszłoroczna jesień była zbyt sucha, toteż z grudniowego grzybobrania wyszły nici. Za to jesień Roku Pańskiego 2020 odrobiła starty.

Kolorami dorównuje tropikalnym kolibrom. I co ciekawsze, jest stałym rezydentem czystych potoków i niewielkich rzek. Z postury przypomina nieco otyłego barczystego wróbla z dużą głową i groźnie wyglądającym dziobem.

Gdzieś w Polsce starszą atakami wilków. Na zwierzaki hodowlane co prawda, lecz w tle widać obawę o ludzi. Wszak jak zje owieczkę, to tylko patrzeć, jak dopadnie człowieka.

Lato i cieplejsza część jesieni już za nami. Za pasem najpaskudniejsza pora roku, czyli przedzimie. Gorsze od zimy, gdyż dnie są coraz krótsze, zaś wilgotne i zimne noce dłużą się niepomiernie.

Pełen pokory przyznaje się do błędu pominięcia, czy może nawet niedokładności, jaki wytknęli mi czytelnicy. Na przyszłość obiecuję poprawę. Przejdę do meritum.

Generalnie, pod nasza szerokością geograficzną, mamy cztery pory roku. Każdy potrafi wyrecytować je w kolejność: wiosna, lato, jesień i zima. Polacy dołożą przedwiośnie i dopiero co minioną, polską złotą jesień z babim latem.

Żółte mimozy, czyli nawłocie zdążyły już dawno przekwitnąć, ale na pożegnanie jesieni została inna roślina o pomarańczowej barwy kwiatach zwane wrotyczem. Zielsko miłe oku, pospolite i nad wyraz użyteczne.

Nigdy by mi do głowy nie przyszło, iż maleńkie zwierzątko o dziwacznej nazwie rzęsorek rzeczek, wzbudzi tak wielkie zainteresowanie.

Jeden z moich znajomych pokochał rzęsorka. Najbardziej zafascynowała go nazwa, na której można połamać język. Rzęsorek rzeczek czyż to nie brzmi przepysznie?