Buławinka czerwona ma na sumieniu tysiące ofiar

FLESZ - Która praca skraca życie?

Sporysz to wielka, przyrodnicza rzadkość. Pasożytniczy grzyb setek gatunków dzikich i uprawnych traw znany jest też pod nazwą buławinki czerwonej.

Parę dekad temu cyklem rozwojowym grzyba nauczyciele maltretowali kolejne roczniki szkolnej dziatwy. Jak to wygląda? Ot, ledwo widoczny kleisty naciek na kłosach. Dopiero pod koniec rozwoju kłosa wytwarza pojedynczy przetrwalnik przypominający rogalik. Dwa centymetry długości i ciemna barwa, dzięki czemu można to coś wypatrzeć.

W czasie młócenia zbóż dostawał się do ziarna a potem do mąki. Przetrwalnik ma przyjemny, grzybowy zapach, ale biada temu kto nie oczyści ziarna ze sporyszowego dodatku. Chleb wypieczony z takiej mąki w najlepszym wypadku wywoła omany i iluzje. W najgorszym delikwenta zabije.

Buławinka czerwona ma na sumieniu tysiące ofiar. Otrutych jak i spalonych na stosie. Trzy wieki temu bredzący głupoty osobnik był podejrzewany o czary i trafiał do lochu. Bywało i tak, że cała wioska dostawała halucynacji.

O! Kiedyś była to gruba sprawa. Jeśli nawet objawy zatrucia minęły, to po spotkaniu z katem każdy zeznawał to, co sędziowie usłyszeć chcieli. Zresztą ofiary święcie wierzyły, iż spółkowały z czartem. Później wyrok i stos. Chemicy wykryli w sporyszu kilkadziesiąt alkaloidów oraz słynny, halucynogenny LSD.

Nie powiem, żebym za sporyszem specjalnie tęsknił. Raczej chcę odnaleźć ginący gatunek, który nowoczesne rolnictwo wytępiło ze szczętem.