Człowiek to brzmi dumnie

Człowiek - wynalazca, na nie spotykaną dotąd skalę kształtuje naturę, kieruje procesami biologicznymi, jest o krok od stworzenia życia, rozpoczął podbój kosmosu. I choć nie zawsze jest mu po drodze z XIX-wiecznymi anarchistami, jest jakby żywą ilustracją jednego z ich haseł „Ni Boga, ni pana”. Tylko ja! Mówiąc nawiasem, na ten kosmos trzeba popatrzeć z pewną dozą realizmu. Podobno uczeni zdążyli już doszukać się 200 miliardów galaktyk. A ile w nich układów słonecznych! A gdyby nasz układ słoneczny zmniejszyć 100 milionów razy, to nasza Ziemia miałaby wielkość pomarańczy, a podróżujący na księżyc pokonaliby odległość 8 i pół metra. Ot, człowiek - eksplorator kosmosu,

Oto chodzimy po cmentarzach. Groby ozdobione kwiatami i światłem. Wiele symbolicznych. Wielu odwiedzających staje wobec tej jedynej w swoim rodzaju równości. Niezależnie, czy pod skromnym ziemnym kopczykiem, czy pod wspaniałym marmurem. Pozostaje pustka po człowieku. Jedni wierzą, że to absolutny koniec, drudzy - że pod pewnymi warunkami można być szczęśliwymi na zawsze (1 listopada, dzień Wszystkich Świętych), albo przynajmniej mieć nadzieję na to szczęście dzięki duchowemu wsparciu bliskich (2 listopada. Dzień Zaduszny). Wybieramy.