Duma i żal

Tomasz Domalewski: Ode mnie

Gdzie byli dzisiejsi hołdownicy z wpływowych partii i gazet w 1995 roku? Dlaczego nie zgłoszono wówczas Władysława Bartoszewskiego jako kandydata na prezydenta Rzeczpospolitej? Przecież wtedy był tak samo wspaniałym człowiekiem i politykiem jak dziś. Najgodniejszy z godnych.
Ale. Czy za jego prezydentury byłoby możliwe, by po Pałacu Prezydenckim harcowali w dzień i w nocy rozmaici cwaniacy, kumple z organizacji młodzieżowych, ciemne postaci lewych interesów? Czy byłoby możliwe, aby Władysław Bartoszewski wpadał o północy do gabinetu premiera, by spotkać tam mieszających w Orlenie? Czy jakikolwiek przywódca ze Wschodu czy Zachodu śmiałby poklepywać poufale po plecach takiego prezydenta Polski, a za jego plecami nie robić sobie z niego nic?
Oczywiście nie, bowiem za Władysławem Bartoszewskim zawsze stała i stoi nadal jego godność. Wspaniały życiorys i wypowiadane słowa ani przez chwilę nie stały z sobą w sprzeczności. Czyny nigdy nie przeczyły słowom. W którym miejscy byłaby Polska, gdyby przez dwie kadencje na jej czele stał, jako prezydent, Władysław Bartoszewski?
Niestety, żadnym siłom liczącym się wtedy w Polsce na takim rozwiązaniu nie zależało. Wybrano przemalowaną przeszłość okrzykniętą jako świetlaną przyszłość. Nikt chyba nie ma tyle odwagi, by powiedzieć, że tylko na to zasłużyliśmy.
Władysława Bartoszewskiego zazdrości nam Europa. Wszędzie był podziwiany od dawna. Tylko nie w swoim kraju. Człowiek, którym nie da się manipulować, nie jest ani partiom, ani koncernom, także prasowym potrzebny.
Żal straconych lat.