Dwójka niewybita na schodach

Wacław Krupiński: KULTURAŁKI

Jak już, to sobie powinien dwójkę wybić. Poziomu żartu by to nie podniosło (bo to nie tak proste, jak podniesienie się po upadku ze schodów), ale przynajmniej byłoby a` propos wieczoru. A ten nosił tytuł "Jedyna taka Dwójka - 40. urodziny". Tak więc, paradoksalnie, to ja poczułem się po tym upadku słabo, acz jeszcze nie zakładałem, że to upadek jakże symboliczny. A może wręcz chytrze aluzyjny?

Byłbyż Maciej Stuhr aż tak lisio przebiegły? No, nie wiem, bo już wcześniejszy żarcik tegoż aktora, niby z offu, o dopalaczach z lekka mnie zasmucił. Cóż, nie od dziś wiadomo, do czego są zdolni, nawet jeśli są zdolni, rozmaici wesołkowie, gdy czują blask świateł i obecność kamer. Tak, tak, już ten początek zasiał we mnie moralny niepokój. W pełni objawił się on później w postaci kabaretu, który od lat dowodzi prawdziwości tezy: im więcej telewizji, tym mniej sztuki. Zresztą panowie Waldemar Malicki i Zenon Laskowik takoż się tego wieczoru pod tą prawdą podpisali. A nie zawsze tak było. I wcale nie trzeba sięgać do prehistorii, do Kabaretu Starszych Panów, dajmy na to, do "Listów śpiewających". Wystarczy i Dwójkę wspomnieć, skoro jej 40 lat minęło...

Cóż, sentymentalny jestem, zatem oglądałem tę jubileuszową galę. Wszak Dwójka to było przez całe lata coś, z niezapomnianym Studiem 2, w którym brylowali Bożena Walter, Edward Mikołajczyk, Tomasz Hopfer (o którym tego wieczoru zapomniano), Tadeusz Sznuk. To tam za rozrywkę odpowiadał Wojciech Mann (i była to rozrywka na znacznie wyższym poziomie niż niektóre żarciki pana Manna podczas tej gali, niestety; ktoś mu napisał?), to tam pierwiastek liryczny wyciągała na ekrany Magda Umer, namówiwszy do współpracy samego Jeremiego Przyborę. A jakie świetne były programy, w których prof. Aleksander Bardini dawał wskazówki (baty też) adeptom estrady. Taka była Dwójka kiedyś; zresztą, co tu mówić, jeszcze wiele lat później ona była. "Ale to już było i nie wróci więcej...". Cholera! Że też musiał Sikorowski wpaść na pomysł takiego schlagwortu!

Toż i wiele pomysłów "carycy" Niny Terentiew jawi się wciąż jakże cudnie: "Bezludna wyspa", benefisy w STU, niegdysiejsze rozmowy Alicji Resich-Modlińskiej... Taka to była "Jedyna taka Dwójka". To może dlatego Maciej Stuhr nie mógł sobie dwójki wybić, że taka jedyna?

Za to reszta już była do pary. Na przykład duet Małgorzata Walewska - Michał Wiśniewski. Nie wiem, kto na tym lepiej wyszedł, a już tym bardziej, kto wypadł gorzej, wiem natomiast, że duet Montserrat Caballé - Freddie Mercury nie był to bez wątpienia. Podobno nasza głośna śpiewaczka operowa była niezadowolona; ciekawe bardziej z siebie czy z partnera. Doda też się pojawiła, bo jak wiadomo nieszczęścia chodzą parami. Bracia Mroczkowie też wystąpili w parze - z Edytą Herbuś. Był też zespół Feel. A ja pamiętam, jak w Dwójce wystąpiła ABBA. Fakt, dodano teraz Emmanuelle Seigner, ale przecież nawet miły kwiatek na stole, na którym podano mdłą kolację, nie zmieni kulinarnych doznań wieczoru.

A Grażyna Torbicka przed galą ostrzegała: "Przede wszystkim pokażemy, czym żyje dzisiejsza Dwójka i przedstawimy tych, którzy podbili serca widzów". Wiedziała, co mówi. Przed jubileuszem wyczytałem też, że Dwójka jest "kulturalna, obyta i światowa, że od początku swojego istnienia miała aspiracje, by dostarczać swoim widzom rozrywkę na najwyższym poziomie".

I to słówko MIAŁA wiele wyjaśnia; czas przeszły, jakże miniony. Szkoda, że ta konstrukcja zdania jest ostatnio nadużywana, bo napisałbym - jaka gala, taka Dwójka. Fakt, że to nie ona została wybita na schodach, niczego nie zmienia. Tak czy siak - schody.