Dzięki zimie

Andrzej Kozioł: MOIM ZDANIEM

Dla średniego pokolenia przypomnieniem stanu wojennego, kiedy to przy koksiakach grzały się uzbrojone patrole. Starsi pamiętają jednak, że przed laty koks płonący na ulicach był czymś zwyczajnym. Po prostu niegdyś - podczas zim białych od śniegu, kosmatych od szadzi - panowały potężne mrozy, od których już odwykliśmy, uważając, że zawsze, do końca świata, polskie zimy będą lekkie, łatwe i przyjemne.

Zima dotknęła tysiące ludzi. Tuż pod Krakowem na dłuższy czas zabrakło prądu, a więc także wody i ogrzewania, bo tak jakoś jest, że aby działał gazowy piec, musi dopływać energia elektryczna. Coś, co kilkadziesiąt lat temu byłoby małą dolegliwością, stało się klęską, bo już nikt nie ma w domu naftowej lampy, nikt nie pali w piecu drewnem, nie czerpie wody ze studni.

Prawdziwa zima może być pożyteczna. Przede wszystkim uczy pokory tych wszystkich, którzy uważają, że stłamsiliśmy Naturę, założyliśmy jej kaganiec, spętali - aby nam nie sprawiała niespodzianek.

Po drugie - tak jak tylko prawdziwa wojna może zweryfikować żołnierskie umiejętności, działania wszelkich służb weryfikują skrajnie trudne warunki. Przez kilka dni pociągi w Polsce miały po kilka, podobno nawet kilkanaście godzin spóźnienia, a co gorsza - nikt nie wiedział, czy pociąg wyjedzie, kiedy wyjedzie, jak długo będzie jechał i czy dojedzie tam, dokąd powinien dojechać. Zima okazała się bezlitosnym egzaminatorem...