W ciemię bity. Kraków po pekińsku

Autorzy tekstów, wypowiadający się w nich urzędnicy, są zachwyceni. Mnie ta wizja przeraża. Już nie tylko hipotetyczny(?) światowy rząd, Bruksela, rząd krajowy, wielkie korporacje, ale nawet najbliższa zwykłemu człowiekowi struktura, jaką mieni się samorząd lokalny, chce mnie kontrolować, kierować każdym moim krokiem. Bo skąd „inteligentne miasto” będzie czerpać potrzebne informacje? „Permanentna inwigilacja”, jak określił to Maks Paradys w „Seksmisji”. Wspomniany tekst stwierdza wprost, że konieczny jest ciągły monitoring wszelkich przejawów życia mieszkańców. Taki sam, albo i gorszy od działającego już w Chinach – dodam.

Do tego konieczna jest budowa scentralizowanego systemu ogarniającego te wszystkie informacje, o którym nic nie wiemy, ani się nie dowiemy. „Dyskusja o technologii powinna być prowadzona w bardzo wąskim gronie, bo dotyczy tematów specjalistycznych, zrozumiałych dla zespołów inżynierów” – stwierdza Jarosław Bułka, pełnomocnik prezydenta Krakowa ds. transformacji cyfrowej.

Budowniczym owego systemu chodzi ponoć o to, by żyło się nam wygodniej. Ale tak właśnie powstaje miasto-moloch. Czy naprawdę wygoda posunięta do absurdu, odbierająca nam prywatność, intymność, wolność, jest najważniejsza? Gdzie w takim „inteligentnym mieście” jest miejsce na ludzką aktywność, samodzielne podejmowanie decyzji, nawet ryzyka. Wygoda odmóżdża i otępia, demobilizuje, rozleniwia.

Kraków stanie się miastem „inteligentnym”. Ale czy inteligentne pozostaną żyjące w takim mieście (mrowisku) - działającym bez udziału człowieka, za człowieka, a wreszcie wbrew człowiekowi – osoby mieszkalne i inne mieszkaniszcza, jak wtedy, zgodnie z poprawnością polityczną, choć nie językową, będzie się określało zwyczajnych dziś jeszcze mieszkańców i mieszkanki Krakowa…