Gniewosz. Gad na liczącej pięć pozycji liście polskich wężów.

Próba schwytania węża może się bowiem skończyć bardzo nieprzyjemnym ugryzieniem. Proszę jednak nie wpadać w panikę. Gad ludzi unika, nie atakuje bez zaczepki, a nim ugryzie będzie wściekle syczał i pozorował atak. Z powodu swojego zachowania często pada ofiarą przestraszonych ludzi, którzy mylą go ze żmiją.

Nazwano go nawet miedzianką z powodu połyskliwego ubarwienia w kolorze starej miedzi. Bezmyślnie tępiony stał się sporą rzadkością. Jedyny wąż, którego jak dotąd nie udało mi się spotkać w naturze. Naprawdę groźny jest wyłącznie dla małych myszek, jaszczurek i węży.

Co ciekawe, poluje skutecznie nawet na jadowite żmije, co może być zaletą. Mały, wydawałoby się bezbronny, a z uzbrojoną w jadowe zęby żmiją daje sobie radę. Gniewosz to mieszkaniec ciepłych łąk, miedz i brzegów lasu, ale potrafi zamieszkać w zapuszczonym, rzadko odwiedzanym ogrodzie. Bywa dyskretnym sąsiadem, bowiem wrodzona płochliwość każe mu unikać człowieka. To może być ciekawe sąsiedztwo, bo gniewosz na pewno przepędzi każdą żmiję.

Jeżeli w okolicy pląta się dużo jaszczurek pozbawionych ogona, to może być właśnie efekt nieudanych łowów gniewosza. Niedoszłe ofiary zostawiają w paszczy prześladowcy ogon i tym sposobem ratują życie. Gniewosz syty i jaszczurka cała.