Kto kogo karmił i gdzie? Łowcami była para kosów. Dostarczała aprowizację do gniazda zbudowanego w rozwidleniu uschniętej śliwy. Lokalizacja nieco ryzykowana. Trzy metry nad ziemią, brak liści i pochyły pień, na który każdy kot czy inna kuna wejdą bez problemu.
Siedziałem wygodnie po drugiej stronie polnej drogi, a gniazdo miałem przed oczami. Widziałem najdrobniejszy szczegół z życia rodziny. Kosy chwytały owady na skoszonej łące. Strumień z jednej strony, ściana lasu z drugiej. Bogate w pokarm łowisko.
Obszedłem pień dookoła i przy kolejnym karmieniu naliczyłem pięć główek sterczących z gniazda. Czyli standardowy przychówek z dobrymi perspektywami na wychowanie wszystkich młodych. Tym bardziej, iż tuż obok powoli dojrzewały dzikie czereśnie. Dodatkowe, obfite źródło jedzenia na czas ewentualnej niepogody, kiedy owady są mniej dostępne.
Wszystkożerne kosy są w znacznie lepszej sytuacji niż inni wyspecjalizowani owadożercy. Jerzyki, wyspecjalizowani zjadacze latających owadów, w deszczowe dni kiedy latanie jest niemożliwe potrafią zapaść w rodzaj letargu w oczekiwaniu na lepszą pogodę. Jeśli dni są chłodne odlatują kilkadziesiąt kilometrów od gniazda w poszukiwaniu miejsc bogatych w owady. Jednak lepiej być kosem, niż przysięgłym zjadaczem nasion lub owadów.
Gazeta Lubuska. Winiarze liczą straty po przymrozkach.
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
