KOP

Czy nazywać to wprost: kradzieżą? - tak! Ludzie mali, niezdolni, ale za to pewni siebie, bo dobrze „obstawieni”, pojawiają się znienacka i kradną cudze pomysły, idee, czasem wręcz słowa, sformułowania, nieraz gesty czy sposoby działania. Przywłaszczają sobie i przypisują dokonania innych.

Powstają plagiaty, jakieś twory niekoniecznie podobne do oryginałów, bo nie mające ich wartości, ich głębszego sensu. A równocześnie prawdziwy autor odsunięty jest w cień, w zapomnienie.

Dotyczy to bardzo wielu dziedzin naszego życia.

Opowiadał mi kolega pracujący w instytucji samorządowej, jak pewnego razu wymyślił nowy, oryginalny program edukacyjny - łączący w zabawie dzieci i starszych, młodzież i seniorów. Zgłosił go kierownictwu i zaczął realizować. Ale po pewnym czasie z najwyższym zdumieniem przeczytał w prasie, że autorką tego projektu jest bliska znajoma szefa instytucji, dobrze ustawiona wśród całej tamtejszej „wierchuszki”. O nim ani słowa.

Zapytałam, czy walczył. Odpowiedział: „Jak? Po co? Przecież nie dałbym rady „kopać się z koniem”. Skoro autorytety instytucji taką informację przekazały mediom, no to „po herbacie”. Pomyślałam, że faktycznie - zakrawałoby to na walkę z wiatrakami.

Ale zaraz, czyż nie cenimy Don Kichota właśnie za tę jego upartą walkę? Może i z góry przegraną, ale jakże szlachetną. Może więc jednak powinniśmy przynajmniej okazywać naszą niezgodę na cudze kłamstwa, kradzieże, krzywdzenie drugich, a zwłaszcza wykreślanie ich z pamięci?

Wspomniana przed tygodniem hipokryzja, a także to zawłaszczanie cudzego dorobku - to objawy nie tylko braku kultury współżycia, ale wręcz braku elementarnej przyzwoitości.

Walczmy o nią. Moda jest ostatnio na komitety - może więc tym razem KOP, czyli Komitet Obrony Przyzwoitości?

Działajmy bez manifestacji, prywatnie, ale wytrwale.