Limba

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Nic dziwnego, że limba, rosnące w takich miejscach drzewo jest niebywale odporne i twarde. W porównaniu do innych sosen rośnie bardzo powoli a dwudziestometrową wysokość osiąga po stu, stu pięćdziesięciu latach! Na skalistych zboczach czepiając się zaciekle korzeniami okruchów ziemi, tworzy przypominające japońskie bonsai pokręcone i rachityczne okazy. Nic bardziej błędnego: nawet owe karzełki tętnią życiem, o czym wymownie świadczą niebieskawe za młodu szyszki. Drewno limby to wymarzony i sprawdzony przez mieszkańców Podhala materiał budulcowy. Odporny na działanie grzybów i korników. Chałupa wybudowana z limbowych bali przetrwa wieki. Nic dziwnego, że limba poszukiwana i wycinana przez całe wieki stała się w Tatrach rzadkością. Objęta ścisłą ochroną na naturalnych stanowiskach, powoli się odradza, a pracowicie zbierane nasiona trafiają do szkółek. Dzięki temu każdy może kupić i posadzić (całkowicie legalnie!) sosnę limbę we własnym ogrodzie. To wymarzona roślina do małych ogrodów: rośnie wolno i nigdy nie zacieni innych roślin. Wracając zaś do szyszek i nasion, to w odróżnieniu od innych sosen są one u limby duże i zawierają sporo odżywczych substancji. Przypominają nieco zbierane i jadane we Włoszech piniole (czyli prażone nasiona tamtejszej sosny pini), czy równie apetyczne nasiona syberyjskiej kuzynki naszej limby. Dzięki owym nasionom limba żywi wiele zwierząt, poczynając od wiewiórek, na gryzoniach kończąc. Jeden z ptaków, orzechówka, wprost uwielbia zbierać nasiona limby i to jemu leśnicy przypisali zaszczytny tytuł hodowcy górskich lasów. To już temat na następne opowiadanie.