Nikt nie lubi ślimaków. Ale niektóre są całkiem urodziwe

FLESZ - Unia posadzi 3 miliardy drzew

Wspomnę tylko o spotykanym w górskich lasach pomrowie błękitnym. Piętnaście centymetrów soczystego lazuru. Zdarzają się też okazy popielatej barwy. Prawdziwa arystokracja w rodzinie. Niczego nie brakuje też wstężykom. Paskowana muszelka średnicy jednozłotówki kryje filigranowe, prześwitujące nieco ciało. Znajdziecie go w każdym ogrodzie i zaręczam, że nie budzą najmniejszego obrzydzenia.

Co innego pomrowy plamiste. Przywleczone z południa Europy pospołu z rodzimymi ślinikami i innymi bezmuszlowymi ślimakami pustoszą ogrody. Masakrują szklarnie i przechowalnie warzyw. Niestety, absolutnie niejadalne. Przyczyna sukcesu pozornie bezbronnych i powolnych mięczaków leży w śluzie o nieprzyjemnych smaku i paskudnej konsystencji. Usuwanie śluzu z palców jest zajęciem pracochłonnym i bez popiołu zmieszanego z piaskiem ani rusz. Przyklejony do ubrania oprze się proszkom do prania i automatom pralniczym.

Póki małe i drobne, jeszcze padają ofiarami większych od siebie. Wyrośnięte mogą bezczelnie spacerować po grządkach, gdyż praktycznie nikt ich nie jada. Wyjątkiem są kaczki biegusy, które w pierwszym roku życia nie przepuszczą żadnemu ślimakowi. Niestety, następnego lata przechodzą na jarską dietę. W okolicach świętego Marcina trzeba by biegusa zaprosić na tradycyjny obiad z pieczoną kaczką, ale nie każdy ma serce, by zasłużonego obrońcę truskawek pozbawić życia. Jeśli już mowa o wojnie ze ślimakami, to polecam owe biegusy. Są niezawodne.