Owad, co się buja

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Tymczasem owad, którego napotkałem nie tylko buja się, ale nawet ma ów zwrot w nazwie. Trafiłem na mocno wygrzane słońcem zbocze o południowej wystawie. Dziesiątki owadów gorączkowo uwijały się nad liliowymi kwiatuszkami dąbrówek i bluszczyków. Nawet mój niedoskonały narząd zmysłu węchu wyróżniał przyjemne zapachy wydobywające się z roślin. Pszczoły nerwowo zbierały nektar, potężne trzmiele przyginały kwiaty swoim ciężarem do samej ziemi, a pomiędzy nimi uwijał się uskrzydlony drobiazg. Byle tylko zdążył się najeśł, zanim słońce zakryją chmury i zrobi się chłodno. W tym tłoku pojawienie się dziwacznego owada, prawie że uszło mojej uwadze. Dziwaczna brązowa kuleczka wielkości pszczoły zwisała nad kwiatem i długą ssawką niby koliber spijała nektar. To coś wisiało w powietrzu przez chwilę i szybkim ruchem przelatywało z jednej rośliny na następną. Nie mogłem mu się bliżej przyjrzeł, bo owad był bardzo płochliwy i uciekł, gdy tylko się poruszyłem. Z niespodziewaną pomocą przyszła mi wielka, granatowa chmura, ciężka od deszczu. Zrobiło się ciemno, zimno i mokro. Mój dziwaczny owad najnormalniej w świecie spadł na ziemię, trafiony deszczowym pociskiem, i mogłem zabrał oszołomionego stwora na liśł. Długie nóżki, takaż ssawka i jedna para skrzydeł. Już wiedziałem, że spotkałem bujankę. Krewna muchy spija nektar na podobieństwo kolibra, ale jej larwy to paskudne pasożyty zjadające larwy pszczół. Mamuśka składa jaja w pobliżu uli, które odszukuje, śledząc zapracowane pszczoły. Na szczęście jest tak rzadka, że straty są znikome.
Położyłem zamroczoną bujankę na pniu drzewa. Jak wyjdzie słońce, będzie mogła pobujał się nad kwiatami. I odwiedził pobliską pasiekę.