Podwyżki się należą. Ale czy po grecku?

Zabawne (i straszne), że to samo obiecywali rodakom przed dwoma dekadami politycy w Grecji. I podwyżki były - za sprawą rozdawnictwa w sferze publicznej i kreatywnej księgowości, maskującej koszty. Do czasu.

Fakt: nam się naprawdę należą podwyżki. Sześć lat temu płace przestały w Polsce podążać za wzrostem wydajności. Część pracodawców, kupując naszą pracę coraz taniej, zarobiła krocie i nie wie, co robić z pieniędzmi: na firmowych kontach leży dziś 220 mld zł! To prawie tyle, ile wszyscy przedsiębiorcy zainwestują w tym roku w Polsce.

Zaciskając pasa, godząc się na wyraźne pogorszenie warunków zatrudnienia, staliśmy się rezerwuarem taniej siły roboczej dla bogatej Europy. Wykonujemy dla niej roboty i usługi. Obce korporacje potworzyły u nas montownie i centra obsługi. Bo jesteśmy tani. Uwzględniając produktywność - tańsi od Bułgarów i Rumunów. To zapewnia Polsce konkurencyjność. Ale czy tego właśnie chcemy?

Wiadomo, że nie - więc politycy chcą nam sprezentować podwyżki. Sęk w tym, że oni tak naprawdę mogą w tej kwestii niewiele: podnieść płacę minimalną i odmrozić zarobki w budżetówce. Zbyt wysoka płaca minimalna nakręci inflację i uderzy w najmniejsze firmy, zwłaszcza na prowincji. A budżetówka? Zarobki już dziś są tam o kilkanaście procent wyższe niż w prywatnym biznesie, urzędnicy często zarabiają dwa razy więcej niż pracownicy mikrofirm - którzy finansują urzędników.

Najlepsze, co politycy mogą zrobić dla naszych pensji - to zadbać o wzrost gospodarczy. Resztę uczyni rynek. Wahadło wychyla się właśnie na korzyść pracowników: brakuje rąk do pracy, pracodawcy będą musieli płacić za pracę więcej. Ile? To zależy od koniunktury.

Stąd prośba do polityków, by realizując rozbuchane obietnice nie zafundowali nam jednak drugiej Grecji.