Strasznie na kunę domową napsioczyłem

FLESZ - Idzie prawdziwa zima

Znakiem rozpoznawczymi jest kremowa plama w kształcie odwróconej do góry nogami litery V na piersiach. Jej bliska kuzynka, kuna leśna, ma podobny, lecz jednolity śliniaczek. Kiedyś kamionka mieszkała na skalistych zboczach. Ludzie z całą otoczką cywilizacji spadli jej dosłownie z nieba.

Zabudowania, pola uprawne, parki i ogrody stały się nowym domem kun. Wrogów naturalnych tyle, co na lekarstwo. Za to pożywienia w bród. Rozleniwione gołębie i wróble. Szczury. Owoce w parkach i ogrodach. Teraz mieszka nawet w ścisłych centrach dużych miast. Szczytem aklimatyzacji stał się obyczaj spędzania upojnych nocy pod maską zaparkowanych samochodów połączony z przegryzaniem kabli i przewodów. Czemu, nie wie nikt.

Kamionka przebiega łowiecki rewir nocami i natychmiast, z biegu atakuje wypatrzoną ofiarę. Żadnych podchodów czy skrytego osaczania celu. Lubi hałasować, czym wypłasza potencjalny łup z bezpiecznych ukryć. Zajrzy w każdy zakamarek, zgrabnie wskoczy na grubsze gałęzie, choć z powodu wagi ciała preferuje naziemne polowania. Gdyby tylko zechciała poprzestać na łowieniu gryzoniu, byłaby naszym nieocenionym sprzymierzeńcem. Niestety, jeśli zamieszka pod dachem będą z niej same kłopoty. Ubezpieczyciele oferują nawet specjalne pakiety pokrywające koszty wizyty kuny, ale za stracone nerwy, póki co nie płacą.