Szparag

Grzegorz Tabasz: LEŚNY DZIENNIK

Przez lata mijałem ją obojętnie, pogrążony w pewności, iż jej gałązki, o delikatnych liściach służą, co najwyżej, do dekorowania kwiatowych wiązanek. Tak było, póki nie dostałem wiązki szparagów do zjedzenia. Krótkie, grube pędy zielonej barwy z przepisem na sałatkę. Na moje usprawiedliwienie mam tylko jedno: szparag jadalny, zwany także lekarskim, jest u nas raczej mało popularną jarzyną, co, biorąc pod uwagę liczącą siedem tysięcy lat historię uprawy szparagów, jest raczej dziwne. Szparagi uprawiali już Egipcjanie, a później wszystkie właściwie ludy basenu Morza Śródziemnego. Udaję się nawet u nas, choł wymagają ciepłych gleb i pewnej praktyki. Wczesną wiosną w wykopane rowy sadzi się karpy pełne rosnących poziomo kłączy. Z nich wyrastają pionowe pędy zielonej barwy, które ścina się, gdy osiągną piętnaście centymetrów. Mocno soczyste, grube, stanowią surowiec na ekskluzywne sałatki, tudzież materiał do konserwacji. Właśnie jesteśmy w samym środku szparagowych żniw. Później, przez całe lato wyrasta gąszcz wysokich na półtora metrów gałązek o delikatnych liściach z czerwonymi owocami. Plantacje można użytkował przez kilkanaście lat, co - jak na warzywo - jest wyjątkowo długim okresem. Tyle ogrodnictwa Teraz coś o zawartości: sporo łatwo przyswajalnych białek i aminokwasów, pełna paleta witamin z grupy B i lecząca szkorbut (niegdysiejszą paskudną przypadłośł ludzi) witamina C. Zaś na lekarski przydomek szparagi zasłużyły sobie dzięki bogatej palecie roślinnych chemikaliów, leczących układ wydalniczy na całej długości. Biorąc pod uwagę liczące kilka tysięcy lat tradycje w uprawie, owe lecznicze właściwości do wyimaginowanych nie należą. Czyli - ku radości naszych nerek - powinniśmy szparagi jadał.