Gdybym był sikorką, pewnie dreszcze przeszłyby mi po kręgosłupie. Na szczęście nie jestem. Stałem wygodnie za oknem i jak na dłoni miałem krogulca siedzącego na karmniku. Dzięki nowoczesnym oknom z podwójną szybą wypełnioną argonem, byłem dla niego niewidoczny.
Na wszelki wypadek nie wykonywałem gwałtownych ruchów. Powolutku podniosłem aparat do oka i wreszcie dostałem to, na co długo czekałem: trzy dobre zdjęcia drapieżnego ptaka. Znam dobrze rozkład jego wizyt. Przylatuje rankiem, około ósmej i potem jeszcze raz w samo południe. Zwykle nadlatuje koszącym lotem i jeśli tylko jakaś sikorka znajdzie się w zasięgu ostrych pazurów, ptak ma śniadanie. Lub obiad. Wizyta trwa kilka sekund, zaś dłuższe, powiedzmy gospodarskie wizyty, zdarzają się rzadko.
Albo siedzi w niedostępnym dla obiektywu miejscu przy pniu drzewa, albo szybko odlatuje. Sikorek mi nie żal. Krogulec musi coś jeść i na pewno nie zostanie jaroszem. Ten dziób. Te szpony. Ta sylwetka. Urodzony łowca z niego.
POLECAMY - KONIECZNIE SPRAWDŹ:
Dołącz do nas na Facebooku!
Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!
Dołącz do nas na X!
Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.
Kontakt z redakcją
Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?
