W tej sytuacji...

Tam gdzie chodzę - w kawiarence, w radiu, z tą panią (wczoraj) przy kiosku, co to aż zgrzytnęło, syknęło od wściekłości w powietrzu, od jej spojrzenia... Gdy okazało się, że chwaląc ten sam gatunek jabłek, ziemniaków, nawet ostatnią partię soku z marchewki i wymieniając dalsze opinie, okazało się raptem, że Tego, którego ja bym chciał wyróżnić, uczynić szefem Całej Budki, ona "kazałaby Go czym prędzej zamordować i pióra jeszcze wcześniej z niego drzeć"...

Jak tu i o czym by tu teraz, dalej? Chodzi mi po głowie jedno słówko. Może je potraktować jak szklankę zimnej wody? Może je dziś przypomnę?

Szczerość

Nie ma najlepszych koligacji

Spokrewniona zaledwie z Poczciwością

Kuzynka Naiwność też jej respektu zbytnio

Nie przysparza.

Owszem, ozdobą jest dzieciństwa

(Do twarzy jej z tym niezmąconym wejrzeniem

Chabrowych zwłaszcza oczu)

Lecz potem?

Gdy już Dojrzałość na wyższych piętrach

Kramy światowe porozkłada

Cóż że tam wtedy po niej?

Mało zręczna

Potknie się na pierwszym stopniu

Cienia przezorności, pół drygu nawet

Do polityki

Szczerość?

A któż to słyszał

Opowiadać o ukrytych zamiarach?

Trzeba, nie trzeba, pleść trzy po trzy

Zdradzać faktyczny stan umysłu

Mówić o gustach zgodnie ze swoim "widzimisię"

Panowie, panie - szczerość i owszem

Bardzo na miejscu - przy konfesjonałach

(Od A do Zet tam, nawet i ze wszystkim)

Ale to potem

Dopiero później, na końcu

Normalnie... tak no w życiu?

Dobra jak przyprawa, ot jakaś chwila

Przebłysk... Ale żeby tak cięgiem

Choćby przez godzinę?

Polujcie na nią raczej w kinie

Oklaskujcie w teatrze

Wołajcie ze wzruszeniem nad stronicami książek:

"Ach całkiem prawdziwie

Wszystko najszczerzej, tak jak w życiu..."

Lecz co jest zaletą, cnotą w sztuce

W życiu? Tu błędem, ściślej - tu błędem sztuki życia

O jakże nieraz się pokaże

I czy się mylę? Panowie, Panie, i Ty

Arcyekspercie w tym temacie

Maseczko wciąż nieprzenikniona

Wiliamie...

Cóż Ty na to?

Podobno... Szekspirze?