WIERSZowisko

pod redakcją Józefa Barana

Szlachetne treści obleczone w tradycyjną formę, martyrologiczny ton, wielkie słowa, urokliwe zdjęcia kapliczek, wiersze biorące wzór z poezji Jana Kasprowicza. Człowiek czyta i myśli sobie - szczęśliwy taki autor, który o może o sobie powiedzieć tak jak pani Józefa:

Mnie prawie wszystko się rymuje:

Gdy sobie nucę lub pracuje,

Czy to na jawie, czy tez we śnie

Ja, swoje rymy ucieleśniam!

***

Pan Profesor Stanisław Koczwański - również dziękuję za tom "Umysłem i sercem" ( z przedmową Marty Wyki). Najbardziej przypadł mi do gustu wiersz o Chopinie zaczynający się od takich dwu strof:

Po klawiszach stąpa cień Geniusza

Rozjaśniło się niebo błękitne

Rozzłociły się słońca pszeniczne

Srebrnym łanem wiatr lekko porusza

Polna droga - kola zaskrzypiały

Nad ta drogą mokra wierzba zwisa

Będę później z niej fujarki grały

Teraz cisza...

***

A do publikacji wybieram dziś dwa wiersze pani Izy Ponieckiej-Flaszen z Krakowa. Podejrzewam, że będzie to trochę spóźniony (tym bardziej powinien cieszyć) debiut. Myślowa zawartość nadesłanych utworów odpowiada mi, choć mam pewne uwagi do formy (tu i tam lekkie przegadanie). Proszę dążyć do skrótowości, jaką osiąga Pani w najlepszych tekstach. Szczególnie pierwszy, żartobliwy, ujął mnie swoją bezpretensjonalną szczerością.

*

Iza Poniecka-Flaszen

Może

- Mężczyznom

szkoda

że lustro

ma rodzaj nijaki

jest jak dziecko

okrutne

w swojej bezwzględnej

szczerości

może

gdyby było

rodzaju męskiego

raczyłoby

stać się

dżentelmenem

I tak się kręci

wystarczy

żeby jeden snob

uznany lub wpływowy

szepnął coś

choćby

oczywiste byle co

zaraz cała zgraja

snobów

umizguje się

i łasi

potakuje nadskakuje

grzbiet swój gnie

biodrem nęci

w chęci

i tak się kręci